Dit is duidelijk geen toeristisch gidsje, maar een introductie tot het ware, dagelijkse leven in Rome. En waarmee begin je dan best? Inderdaad, met het eten, het échte voedsel dat de Romeinen zelf eten. Op die manier behandelt Zeedijk allerlei aspecten van de stad die voor de toerist onder de radar blijven, maar die mee de ziel van de eeuwige stad blootleggen en vooral aantonen dat dit een stad is die écht leeft, ook buiten het toeristische circuit, en die ook mee is met de nieuwe trends in de geglobaliseerde wereld. Voor mij was dit gidsje iets te droog-opsommerig en wat teveel gericht op de interne keuken (letterlijk), waardoor ik als sporadische bezoeker op mijn honger bleef. Er zijn uiteraard ook lacunes: het hele sociale leven van de Romeinen bleef een beetje buiten beeld: hoe ze zich verplaatsen, hoe ze communiceren (nog los van het eigen dialect), hoe ze zich verhouden tot de publieke ruimte, enzovoort. Interessant was wel het laatste hoofdstuk waarin Zeedijk haar eigen traject (van 1997 tot 2017) schetst en inzoomt op de diverse wijken waar ze gewoond heeft, met allerlei interessante eet- en bezoektips. ( )

Als ik een gok zou moeten doen naar Zeedijks grootste interesses, zou ik zeggen taal en eten. De stukjes over het Romeinse dialect en de volksverhalen zijn amusant, en adresjes voor een lekker ijsje zijn altijd welkom. Maar aan de andere kant lijken de pagina's over de twee voetbalploegen of over de beroemde filmmakers van Rome letterlijk overgenomen van Wikipedia. Veel info over de stad Rome, maar de passie is ver te zoeken.
Volledige bespreking via http://wraakvandedodo.blogspot.be/2017/07/hedwig-zeedijk-gids-naar-de-ziel-van.h... ( )