A great book, that hits quite hard. From the first time I've read one of Bernlefs books, I keep going back to him.
This is another gem. A book about an ordinary man, who has (probably) a hemmorage or something of the kind in his brain.
He survives the car accident, gets out of the water with control over only half his body.
What happens next, is that the reader is taken with him on a journey, to understand what happened, to joy when slowly he starts feeling his left side again.
But speaking and reading are huge problems, so the people he meets think he's a nutty homeless person, just like they are.

When, pure by chance, he gets closer to home/ to places he recognizes from his youth, there's finally someone who recognizes him.

He's reunited with his family, but he can't tell what happened, as his short term memory is not functioning.

Great book, that I read almost breathlessly in one sitting. ( )

Het mag nauwelijks verbazing wekken dat een schrijver als Bernlef, geobsedeerd door de mechanismen van herinnering en vergeten, zich aangetrokken voelt tot een van de geheimzinnigste en nog grotendeels onbekende terreinen van menselijke kennis: de werking van ons brein. Wat de neurologie hierover in kaart heeft gebracht is voor een groot deel te danken aan haperingen en defecten in dat complexe netwerk van systemen. Als het brein van Kees Zomer op een dag plotseling hapert komt hij in een nog maar half zichtbare wereld terecht waarin de eenvoudigste dingen onbegrijpelijk zijn geworden, de taal een instrument is waarmee hij net naast de werkelijkheid grijpt. Eclips is te beschouwen als een pendant van Hersenschimmen: gaf Bernlef daar op aangrijpende wijze de teloorgang van een wereld weer, hier zien we hoe een wereld stapje voor stapje wordt teruggewonnen. Tot hij bedrieglijk op de wereld van vroeger lijkt, maar dan zonder de vanzelfsprekendheid van voor de eclips. (Bol.com)