I am a big fan of Knausgaard's work, having read most of his "Struggle" and the previous seasonal quartets. As so many people have described, reading him a strange experience -- his writing is very simple and straightforward, not terribly lyrical, and what he describes (often in excruciating detail) can be mundane, but when I am absorbed in one of his books, I am all in, "living" in that world.

I had a hard time finishing this book though. It is less philosophical than the others and not nearly as absorbing. The spell was broken, and though I can't describe exactly why, I still look forward to "Summer." ( )

I think I loved this book even more than My Struggle (except for the impersonal essays). I loved the way he addressed it to his baby daughter; loved how we finally learned about Linda's breakdown, and about their decision to separate. Beautiful from-the-heart writing. ( )

i think about Karl Ove all the time, no shit, he is the man by which I judge other men. Like: can you express why it's nice to take a shit AND why a painting of clouds makes you cry? Can you tell me about the time you masturbated to an art history book AND ALSO write a book about angels? find u a man who can do both. Cannot wait for My Struggle 6, this sounds like a joke and is not. ( )

Dit derde deel van de Seizoen-reeks wijkt erg af van de twee vorige; in feite sluit het perfect aan bij de lange ‘Mijn Strijd’-reeks waarmee Knausgaard internationaal doorbrak. Ook in dit kleine boekje vinden we weer die afwisseling van erg gedetailleerde, ontluisterende introspectie, van heel uitgewerkte banale scenes en van hoogdravende beschouwingen over het leven.
Knausgard doet met andere woorden opnieuw een poging zijn individuele werkelijkheid op papier te zetten, met de grote en de kleine kantjes, en die te spiegelen aan wat dé werkelijkheid zou kunnen zijn. En opnieuw is het een erg ontluisterend experiment, misschien nog meer dan in ‘Mijn Strijd’. Want Knausgard schrijft over de periode dat zijn vrouw zwanger was van hun vierde kind (dit boek is eigenlijk een lange brief aan dat kind), en weer verviel in de manische depressiviteit die haar vroeger ook al teisterde. In het begin van dit boek hangt haar afwezigheid (ze opgenomen in het ziekenhuis) als een zware schaduw over het gezinsleven dat Knausgard zo goed en zo kwaad als het gaat draaiend probeert te houden. Het wordt pas echt wrang als hij beschrijft hoe zij geleidelijk meer en meer in zichzelf opgesloten geraakt, uitvalt en op een bepaald moment een zelfmoordpoging onderneemt. Heel af en toe heb je de indruk dat dit boek een soort apologie wordt van Knausgard, een verantwoording van zijn soms harde optreden tegen haar, maar enkele pagina’s verder beschrijft hij met evenveel aplomb zijn eigen stommiteiten.
Dit is dus een donker, wrang en ontluisterend boek dat alleen maar de titel ‘Lente’ draagt omdat blijkbaar na de geboorte van het kind, er weer licht in het gezin verschijnt, samenvallend met het lentefeest in het dorp waarin ze wonen. Knausgards boeken blijven me tegelijk aantrekken en afstoten, want als geen ander weet hij zowel het lelijke en pijnlijke als het sublieme van het leven onder woorden te brengen. ( )

Wat een fijne verrassing dat dit derde deel niet zoals de voorgaande twee delen uit korte verhalen van hooguit drie bladzijden bestaat maar daarvoor in de plaats uit een groot geheel dat doet denken aan de serie Mijn Strijd.

De dochter is inmiddels geboren en de schrijver legt een hele dag uit het leven van dit kindje vast omdat de mens later nooit meer iets kan herinneren van deze babytijd. Dat hij daarmee nog veel meer vastlegt, namelijk de depressieve toestand van zijn vrouw en de gevolgen daarvan, is wat Karl Ove Knausgärd voor mij een groot schrijver maakt.

Zo werd ik zeer getroffen door zijn observatie dat depressie het verliezen van de verbinding met de omgeving is, een verbinding die wij als mens nodig hebben om te overleven. Deze beschrijving maakt heel diep invoelbaar hoe het kan zijn om depressief te zijn.
De manier waarop de schrijver dit aan ons lezer brengt is in een natuurlijke gedachtenstroom waarbij ik niet eens doorhad dat ik van het met het kindje op de achterbank in auto rijdend over de wegen waarbij de muziek wel of niet aangezet wordt, bij allerlei levensvragen terechtkwam.

De onzekerheid van de schrijver en de fouten die hij maakt, maken hem aangenaam menselijk. Wij hadden hem allemaal kunnen zijn. Zijn verlangens en twijfels zijn begrijpelijk en maken mij als lezer dat ik me iets minder eenzaam voel in mijn eigen onzekerheden over het bestaan. Dat is waarom het zo fijn is om van deze schrijver iets te lezen.

En nu maar hopen dat het vierde deel ook weer een geheel is. ( )