Fai clic su di un'immagine per andare a Google Ricerca Libri.
Sto caricando le informazioni... Als een brandend huisdi António Lobo Antunes
Nessuno Sto caricando le informazioni...
Iscriviti per consentire a LibraryThing di scoprire se ti piacerà questo libro. Attualmente non vi sono conversazioni su questo libro. nessuna recensione | aggiungi una recensione
Premi e riconoscimenti
©2014. - Vertaling van: Caminho como uma casa em chamas. - Publicações Dom Quixote, ©2014.
2014-50-2 Non sono state trovate descrizioni di biblioteche |
Discussioni correntiNessunoCopertine popolari
Google Books — Sto caricando le informazioni... GeneriSistema Decimale Melvil (DDC)869Literature Spanish and Portuguese PortugueseClassificazione LCVotoMedia:
Sei tu?Diventa un autore di LibraryThing. |
Een bijzondere leeservaring dus die heen en weer gaat tussen frustratie en fascinatie. Want uiteindelijk hou je toch wel een min of meer homogeen beeld over aan al die flarden tekst. Het zijn allemaal eerder oudere mensen die aan het woord komen, die gebukt gaan onder een ongelofelijk nostalgisch gevoel naar hun jeugd (voortdurend duiken ouders, zussen en broers op), ook al was die niet gemakkelijk (de afstandelijkheid tussen familieleden, soms het terreurregime van ouders, mysterieuze gebeurtenissen, enz). Nog gemeenschappelijk: een sterk ontwikkeld vereenzamingsgevoel en bijgevolg ook een ongelofelijk verlangen naar aandacht en affectie. Ook de Portugese politiek komt om de hoek kijken: verwijzingen naar het fascistisch regime van Salazar zijn alomtegenwoordig, ook het koloniale verleden is nog bijzonder actueel, en bij de joden die op de begane grond wonen ligt de nazi-repressie waarvoor ze zovele jaren geleden gevlucht zijn, nog vers in het geheugen. Eén van de personages vertolkt perfect de gemoedstoestand van alle bewoners: ”we lopen allemaal als een brandend huis en de vlammen slaan uit het dak van ons brein”, waarmee meteen de titel van het boek verklaard is.
Nog een dooddoener: je wordt zeker niet vrolijk van dit boek, want de “tristesse” overheerst. Lobo Antunes steekt daarmee zijn landgenoot José Saramago naar de kroon, niet alleen vormelijk maar ook inhoudelijk. Want het slothoofdstuk, wanneer plots de roemruchte bewoner van de zolderkamer aan het woord wordt gelaten, maakt de gemeenschappelijke noemer duidelijk. Om je leesplezier niet te vergallen ga ik daar hier niet meer over zeggen, maar de frustratie die je tot dan toe had over het gebrek aan intrige of verhaallijn wordt hier door Lobo Antunes toch een beetje gecompenseerd. Dit is een knap, virtuoos boek, maar een toch wel heel lastige lees-ervaring. ( )