Columnschrijvers kunnen vaak erg spits zijn, maar als ze hun bijdrage uitsmeren over een kleine 100 bladzijden, dan blijft er maar een flauw afkooksel over. Dat is ook hier het geval. Heijne vertrekt van de moedeloosheid van Tim Parks, koppelt die aan de moedeloosheid van Couperus en vult dan 80 bladzijden met beschouwingen over de huidige mediacultuur en hoe moeilijk die het maakt om nog de zin van literatuur te zien, om uit te komen bij een open deur: ja, literatuur (en dan met name de roman) heeft nog wél een toekomst, namelijk als de auteur morele betrokkenheid bij de werkelijkheid toont. Dat zal wel zeker? Wat me ook voor het hoofd stoot is dat Heijne de esthetische kant van literatuur helemaal onder de mat schuift. Dan denk ik: hij heeft het écht niet gezien. ( )