El libro blanco es el retrato psicológico de un hombre atormentado a quien cada una de sus aventuras sentimentales abre una dolorosa herida en su alma, pues su drama procede no sólo de su extremada sensibilidad, sino también, y debido a ello, del no poder satisfacer su deseo sin que se vea afectado también el corazón. Como añade en su prólogo, “El corazón es una cosa. El sexo es otra diferente. Ciertos objetos turban al primero, otros despiertan al segundo, sin la intervención del intelecto.” En definitiva, “Un vicio de la sociedad convierte en vicio mi rectitud”, así resume el protagonista la narración desde su infancia hasta su madurez en un mundo de convenciones e injusticias sociales que lo llevan a cuestionarse su identidad por medio de un conflicto entre moral y sentidos, razón y sexualidad.

At least it was short. Maybe there is a reason why I was never, ever ever became a Francophile, even a little bit. I just don't get it. ( )

"Men heeft beweerd dat 'Het Witboek' van mijn hand is. Ik neem aan dat dat de reden is waarom u mij vraagt het te illusteren en waarom ik uw voorstel aanneem.
Het ziet er inderdaad naar uit dat de schrijver 'Le grand écart' en mijn werk niet slecht vindt.
Maar hoe gunstig ik ook denk over dit boek - of het nu al of niet van mij is -, ik wil er niet mijn naam onder zetten omdat het dan een autobiografie zou worden, en ik behoud me het recht voor mijn eigen autobiografie te schrijven, die nog veel opmerkelijker zal zijn. Ik zal daarom slechts via de tekeningen mijn waardering uiten voor deze anonieme poging een terrein te ontginnen dat al te zeer is verwaarloosd.
Jean Cocteau
mei 1930"
En daarmee is alles gezegd over deze korte, poëtische klassieker van de herenliefde (zie ook Luc Boudens' 'Op eenzame hoogte'). ( )