Weer een sterke thriller van Lieneke Dijkzeul. Goed plot, mooi uitgewerkt. ( )

Twee mensen worden op gruwelijke wijze vermoord en het is aan inspecteur Paul Vegter en zijn team deze moorden op te lossen. Bestaat er een verband tussen de twee slachtoffers, heeft de gruwelijkheid van de moorden een betekenis of is er sprake van twee gebeurtenissen die niets met elkaar te maken hebben?

Verloren zoon is het vierde boek in een serie met inspecteur Vegter als hoofdpersoon. Hij is een sympathieke maar tobbende man die na het overlijden van zijn vrouw, een aantal jaren geleden, moeite heeft met het aangaan van een nieuwe relatie. Dit thema wordt goed uitgewerkt in het boek. Vegter wordt bijgestaan door o.a. rechercheur Sjoerd Talsma een bonkige Fries die zich geen raad weet met de dodelijke ziekte van zijn vrouw. Ook hier weet Lieneke Dijkzeul de juiste en gevoelige toon te vinden.

Derde verhaallijn gaat over Ferry, een jongeman die aan de verkeerde kant van de maatschappij is terecht gekomen, daar schoon schip wil maken en vorm en inhoud wil geven aan een normaal bestaan. Het desolate en uitzichtloze van dit leven en de onmacht om aan de eigen situatie een positieve wending te geven wordt heel beeldend beschreven. De somberheid van Ferry´s bestaan wordt bijna tastbaar.

Deze drie verhaallijnen spelen een zeer belangrijke rol in het boek en je kunt je afvragen wat de bedoeling ervan is. Is dit een roman over de levens van een aantal mensen die op verschillende manieren bij een misdaad betrokken zijn of is het een misdaadroman waarbij de misdaad van invloed is op het verwerken en leren omgaan met gebeurtenissen die een diepe en soms verwoestende uitwerking hebben op de levens van die mensen?

Wat Verloren zoon in ieder geval is, is een boeiend verhaal waarin Lieneke Dijkzeul op de haar zo vertrouwde manier met de taal speelt, tot diepzinnige filofische beschouwingen komt en de lezer boeit met bloemrijk taalgebruik. Het verhaal schetst een aspect van de samenleving dat niet vrolijk stemt maar het is alleszins de moeite van het lezen waard. Verloren zoon is ondanks de sombere toon een aangrijpend verhaal, dat tot nadenken stemt. ( )