Ik heb dit boek niet uitgelezen, ik ben gestopt rond blz 80 want ik vond het niet goed. ( )

De grote bloei van de Nederlandse literatuur na 1945 wordt wel eens toegeschreven aan het feit dat schrijvers tijdens de Tweede Wereldoorlog echt iets beleefd hadden, dat vroeg om opgeschreven te worden. De tranen der acacia's, voor het eerst verschenen in 1949, betekende de doorbraak van Willem Frederik Hermans als romancier. De ontreddering van het levensgevoel en het sceptische wereldbeeld, waar de oorlog voor zorgde, heeft hier op onovertroffen wijze gestalte gekregen. Het boek volgt aanvankelijk afwisselend de lotgevallen van Oskar Ossegal, die in het verzet actief is en gearresteerd wordt wegens de moord op een Duitser, en zijn veel jongere vriend Arthur Muttah, die overhoopt ligt met zijn grootmoeder en een verhouding begint met Oskars vrouw Andrea. Op de koop toe is Oskar verliefd op Arthurs halfzus Carola, die een relatie heeft met de Duitse officier Ernst. Het kluwen van vriendschaps- en liefdesrelaties weerspiegelt de jungle die het leven tijdens de oorlog is. In de tweede helft van het boek blijft alleen Arthur Muttah als hoofdfiguur over. Hij breekt zich het hoofd over de ware drijfveren achter de gebeurtenissen die hij heeft meegemaakt en probeert vlak na de oorlog in Brussel vergeefs een nieuw leven te beginnen.

De roman heeft vijftig jaar geleden in Nederland om verschillende redenen stof doen opwaaien. De verzetsstrijd, het patriotisme, familiebanden, liefde, vriendschap en vertrouwen worden hier duchtig onderuitgehaald. Ook na een halve eeuw blijft dit een bijzonder schrijnend en desillusionerend boek. De mens is "een mier dwalend door een spons". Voor Arthur is hoe langer hoe minder duidelijk of Oskar een lafaard is of een held; er is geen mens die een ander begrijpt, laat staan zichzelf. Het thema van de onkenbaarheid van mens en wereld, dat Hermans in veel later werk varieert, krijgt concreet gestalte in een meesterlijk sfeer- en tijdsbeeld, vol realistische, grimmige details. De tranen der acacia's is een boek om in te dwalen als in een labyrint, waarin waarheid en leugen niet meer te onderscheiden zijn. Een halve eeuw na verschijnen heeft het niets van zijn slagkracht verloren. In deze fraaie, gebonden jubileumuitgave (25e druk) kan het nog een hele tijd mee. ( )

hoofdpersoon: Arthur
Carola
Oskar Ossegal en Andrea Corvac ( )