Mees Blaeu, twintig jaar oud, weet niet of hij ondernemer wil worden of kunstenaar, dus wordt hij het allebei. Hij verhuurt jongeren voor praatjes over jong zijn. Hij richt het Verbond van Ongenodigden op, een club die zich op slinkse wijze toegang verschaft tot exclusieve feestjes. Bovendien bluft hij zich de kunstwereld in. Hij begint een nieuw soort galerie, in een anti-kraakpand, waar kunst wordt verkocht die nog niet af is. Kunst die evolueert. Kunst die vooral Mees zelf rijk en beroemd moet maken.

Ebele Wybenga: “Het boek is een portret van mijn generatie. Eén van de hoofdstukken beschrijft een dag waarop mijn personage Mees geen e-mail krijgt, niet gebeld wordt, geen sms'jes krijgt en niet benaderd wordt via Hyves of MSN. Daar wordt hij heel nerveus van.”

Ondanks dat Galerie Onvolmaakt Wybenga’s debuutroman is, heeft de jonge schrijver (1987) al genoeg ervaring met schrijven an sich. Vanaf zijn zestiende schreef hij al over imago, merken en reclame voor het online jongerenmagazine Spunk. Tijdens zijn studie rechten in Amsterdam en zijn werk als columnist voor de bladen Adformatie en Bright schreef hij zijn debuut.

Mede dankzij zijn jonge leeftijd weet Wybenga een onmiskenbare leefwereld te schetsen van gefortuneerde twintigers, jongeren vol ambities en dromen, worstelend om zelfstandig en onafhankelijk van hun ouders de wereld te veroveren. Maar dan wel zonder enige luxe die ze van hun ouders krijgen te moeten inleveren. Galerie Onvolmaakt leest vlot weg en is lekker cynisch geschreven. Met name hoofdpersonage Mees weet de wereld om zich heen komisch te observeren, alleen al omdat hij zelf zo enorm zelfverzekerd is. Hierdoor wordt zijn personage echter ook lichtelijk onsympathiek. Het is een jongeman die alles komt aanwaaien en dit, ookal wil hij op eigen benen staan, niet meer dan normaal vindt. Wybenga probeert nog met een laatste twist in het verhaal zijn hoofdpersoon wat ‘echter’ te maken, door een drama in zijn leven te schrijven. De uiteindelijke oplossing voor dit probleem van Mees, is echter net zo onsympathiek en arrogant als uit de rest van het boek blijkt.

Het verhaal is vlot geschreven, met humor en leest dus lekker weg. Maar de onsympathieke personages en het ingewikkelde concept over kunstwerken die nooit helemaal af zijn, weerhouden het verhaal lang te blijven hangen in het geheugen van de lezer. Zeker het onbevredigende einde maakt het een boek dat weliswaar in de boekenkast mag staan, maar waar het bestaan van al snel vergeten wordt. ( )