Het leven in een klein Potugees bergdorp. Komrij weet goed weer te geven hoe een kleine dorpsgemeenschap in elkaar zit. Daarbij komt nog het dictatoriaal verleden van Portugal waardoor de mensen jaren later nog altijd op hun hoede zijn en handelen als in de tijd van voor de Anjerrevolutie. ( )

Wel aardig maar niet meer dan dat. Komrij's stijl zit een echte kijk op de dorpelingen van Vila Pouca nogal eens in de weg. Het blijven grove schetsen en cliché's. Verder soms wat rommelig en er blijven wat losse eindjes liggen. ( )

In deze bundeling columns vertelt Komrij bedaard maar honderduit over het leven in het Portugese berggehucht waar hij de voorbije 20 jaar heeft gewoond. Hij doet dat met een mengeling van afstandelijke bewondering en grootmoedige minzaamheid, en hij houdt zich verre van neerbuigendheid over een twee-straten-dorp zonder betrouwbare electriciteit en de locale collectie dorpsgekken.

De persona die Komrij zich aanmeet is die van verouderende brompot die in bewuste eenzaamheid de enge-en-toch-rijke dorpsgeest, de dagelijkse gezapigheid en de trage veranderingen rondom hem knorrig becommentarieert. Dat dat ten minste ten dele een fictie is mag duidelijk wezen: Komrij noemt zijn levenspartner bijvoorbeeld nergens maar wekt overal de indruk dat hij alleen in zijn grote huis in Vila Pouca woont. Maar vanuit een vertellersstandpunt is het een aagename bril om door te kijken, en het levert prettig leesbare obervaties op.

Dit is geen boek dat je in een ruk uitleest; daarvoor is het te brokkelig. Wat wel perfect werkt is een groepje columns tot zich nemen en daarna een dagje of wat wachten: de continuïteit en de coherente schildering die Komrij opbouwt komen slechts tot stand over een paar observaties heen. Regelmatige onderdompelingen in deze bundel voelen dan aan als bezoekjes aan Huize Komrij in de geest van bereidwillig toerisme. ( )

Toen ik de eerste bladzijde las, zuchtte ik hoorbaar en vermoeid: verdomd, alweer een boek dat ik moet kopen. De spitsheid van een op het Portugese platteland verscholen achteroverleunende Komrij leek me een garantie op een boek lang vermaak van het hoogste niveau.

Gelukkig (voor de boekhouder van de occamsrazorlibrary) betreft het hier voornamelijk bewerkte columns, die - al schilderen ze wel een mooi beeld van het Portugese dorpsleven van dat welbepaalde Portugese dorpje, inclusief de markante bewoners & de opvallendste anekdotes, en al is het boeiender (en grappiger) om lezen dan Galicische vertellingen van Stasiuk (die de kroniek van een Pools dorp verhaalde, met op de achtergrond de 'val' van het communisme, zoals Komrij hier in dit boek de kroniek van een Portugees dorp verhaalt, waarbij op de achtergrond steevast de Anjerrevolutie opduikt)- vaak ook te afgerond zijn: de laatste zin van (bijna) elk hoofdstuk is (in de meeste gevallen) te veel het afbindende elastiekje, waarmee het ganse stuk aan de deur of in de krant geplaatst kan worden.
Dat is geen ramp, alleen ben ik niet zo'n stukjeslezer en dan ga ik me tijdens het lezen van zaken die op stukjes lijken overmatig opwinden, begin ik in vloedgolven te transpireren en bek ik volkomen onterecht de melkboer af. En dus hoef ik dit boek niet te kopen. Ook dat is geen ramp. Er zijn genoeg mensen die wel stukjeslezers zijn, of die het niet kan schelen dat het stukjes zijn, en die kunnen het dan ook met een gerust hart kopen

http://occamsrazorlibrary.blogspot.com/2009/06/vila-pouca.html ( )