Pagina principaleGruppiConversazioniAltroStatistiche
Cerca nel Sito
Questo sito utilizza i cookies per fornire i nostri servizi, per migliorare le prestazioni, per analisi, e (per gli utenti che accedono senza fare login) per la pubblicità. Usando LibraryThing confermi di aver letto e capito le nostre condizioni di servizio e la politica sulla privacy. Il tuo uso del sito e dei servizi è soggetto a tali politiche e condizioni.

Risultati da Google Ricerca Libri

Fai clic su di un'immagine per andare a Google Ricerca Libri.

Sto caricando le informazioni...

Musica per organi caldi (1983)

di Charles Bukowski

UtentiRecensioniPopolaritàMedia votiConversazioni
1,2831014,871 (3.74)Nessuno
With his characteristic raw and minimalist style, Charles Bukowski takes us on a walk through his side of town in Hot Water Music.  He gives us little vignettes of depravity and lasciviousness, bite sized pieces of what is both beautiful and grotesque. The stories in Hot Water Music dash around the worst parts of town - a motel room stinking of sick, a decrepit apartment housing a perpetually arguing couple, a bar tended by a skeleton - and depict the darkest parts of human existence.  Bukowski talks simply and profoundly about the underbelly of the working class without raising judgement.  In the way he writes about sex, relationships, writing, and inebriation, Bukowski sets the bar for irreverent art - his work inhabits the basest part of the mind and the most extreme absurdity of the everyday.… (altro)
Nessuno
Sto caricando le informazioni...

Iscriviti per consentire a LibraryThing di scoprire se ti piacerà questo libro.

Attualmente non vi sono conversazioni su questo libro.

De naam Charles Bukowski is eerder slechts één keer gevallen in mijn boekbesprekingen, zijnde in die van Appels en peren – Lof van de vergelijking https://bjornroosebespreekt.blogspot.com/2022/07/appels-en-peren-lof-van-de-verg... van Maarten Asscher, en dan nog slechts zijdelings, als één van de drie schrijvers die verliefd werden op dichter, schilder en muze Sheri Martinelli. Dat u die naam verder bij mij nooit gehoord heeft, kan dus aan een aantal andere zaken gelegen hebben: dat ik zijn werken al bij voorbaat zo afgrijselijk vond dat ik ze nooit gekocht heb, dat ik (een van) zijn werk(en) gelezen heb vóór ik ooit aan besprekingen begon, dat ik nog niet aan het lezen van (een van) zijn werk(en) toegekomen was, of dat ik het nog nergens voor een zacht prijsje op de kop had kunnen tikken. Dat laatste stemt overeen met de feiten. Pas in oktober vorig jaar stootte ik in een kringwinkel voor het eerst op een boek van Bukowski (Kind onder kannibalen, oorspronkelijk Ham on Rye), terwijl ik voorliggende bundeling van kortverhalen, Warmwatermuziek (oorspronkelijk Hot Water Music), pas in december in dezelfde kringwinkel uit de rekken viste. Ik ben dus met het lezen en bespreken van dat boek uitzonderlijk snel geweest en dat ik het als derde exemplaar meenam op reis naar Bretagne (ik besprak eerder al Vanmol’s Hoop https://bjornroosebespreekt.blogspot.com/2023/01/vanmols-hoop-erwin-vanmol.html van Erwin Vanmol en De vrouw met de gouden arm https://bjornroosebespreekt.blogspot.com/2023/01/de-vrouw-met-de-gouden-arm-fili... van Filip Huysegems) is me zeer bevallen.

Veel beter dan gedacht eigenlijk. Van Bukowski “wist” ik namelijk vooral dat hij een notoir drankorgel was (geweest) en dat z’n boeken – zoals Wikipedia het zegt – “hard en direct” zijn, maar ik kon me daar niet meteen veel bij voorstellen. Wat ook niet veranderde na het lezen van de achterflap: “Deze nieuwe verhalen van de meester van de Californische zelfkant zitten weer berstensvol groteske, schokkende, ontroerende, onthullende, pijnlijke en hilarische gebeurtenissen op de dagelijkse slagvelden van drank, sex, geld(gebrek), geweld, gekte en overlevingskunst. En niet te vergeten, de onbedaarlijke humor”. Het citaat dat er bij stond, leek me echter van een stijl te getuigen die ik wel zou mogen: “Dat was de makke van schrijver zijn, dat was de grootste makke: vrije tijd, veel te veel vrije tijd. Je zat maar te wachten op genoeg inspiratie om te schrijven en terwijl je zat te wachten werd je helemaal gek en als je gek werd begon je te zuipen en hoe meer je zoop hoe gekker je werd. Er was niets verheffends aan het leven van een schrijver of het leven van een zuiper” (een citaat uit 450 kilo, overigens)

En ergens in de verte hoorde ik Herman Brusselmans. Brusselmans die ook wel wat heeft met “drank, sex, geld(gebrek), geweld, gekte en overlevingskunst”. Brusselmans die ik ooit als student, dus héél lang geleden, gedurende een aantal boeken graag gelezen heb, maar nu niet meer (alle tien boeken https://bjornroosebespreekt.blogspot.com/search/label/Herman%20Brusselmans die ik van hem in mijn kasten staan had, zijn na lezing richting zolder verhuisd). Brusselmans die ook wérkelijk iets “met” Bukowski gehad heeft, zo blijkt, want enig zoekwerk op het internet leert me dat Brusselmans in 2000 in theaterzalen te zien was met Dood verveling vrouwen, een poging om z’n eigen werk “te confronteren met dat van één van de meest spraakmakende Amerikaanse auteurs van de 20ste eeuw”, zijnde Charles Bukowski. Geen idee hoe die confrontatie afgelopen is, maar in de recensie https://hermanbrusselmans.nl/recensies/36 verschenen in Het Belang van Limburg lees ik dat “duidelijk [mag] wezen” dat “Bukowski en Brusselmans verwant zijn”. “Thematisch en stilistisch”, aldus Brusselmans zelf: “We delen niet alleen die rauwe poëtische taal, maar ook de voorkeur voor verhalen rond het alledaagse leven (…) Bukowski is ook vrij makkelijk leesbaar en best grappig. En toch wordt zowel zijn als mijn werk als ‘pulp’ geklasseerd, nooit ernstig genomen door de literaire kritiek”. “Zowel zijn als mijn werk”, u leest het goed, Brusselmans plaatst zichzelf in al zijn bescheidenheid op één lijn met Bukowski. Sterker nog, hij plaatst zich erboven: “Ik ben altijd fan geweest van Bukowski, al vind ik zijn register te smal. Neem hem zijn leven af en van zijn literatuur schiet niets meer over. Charles Bukowski was geen man der letteren, hij heeft zeer weinig met de literatuur geëxperimenteerd. Veel dieper dan dood-verveling-vrouwen gaat ie niet. (…) Hoe meer ik ook met het werk van Bukowski bezig ben, hoe meer fouten en slordigheden ik ontdek. Kan ook bijna niet anders als je voortdurend drinkt. Bukowski was een echte dronkaard, met de motoriek van een verzopen kalf. Mijn romantische kijk op de mythe Bukowski heeft trouwens een lelijke deuk gekregen, toen ik op video zag hoe agressief hij tegen zijn vrouw tekeer ging. Het kan niet anders of Bukowski moet een eikel van een gast geweest zijn. Mensen die zat zijn en zich daarvoor blijven verantwoorden, wel, ik pik dat niet meer.”

“Maar”, aldus nog Brusselmans, “het feit dat Bukowski een schrijver is over wie je urenlang kan discussiëren, zegt genoeg”. Laat ons dat dus even doen (ik, onder mezelf, zonder dat u enige kans heeft u daarmee te bemoeien, voor de duidelijkheid). Los van het feit dat het eigenlijke leven van een kunstenaar – schrijver, schilder, muzikant, maakt me niet uit – me geen bal interesseert als de boeken die hij schrijft maar interessant zijn, lijkt me wat Brusselmans aan Bukowski verwijt nogal dubbelzinnig: zijn personages zíjn voor een groot deel eikels en/of zatlappen, Bukowski was dat ook, maar als dat blijkt te kloppen met de feiten, dan stoort het. “Neem hem zijn leven af en van zijn literatuur schiet niets meer over” kan toch écht alleen maar een verwijt zijn vanwege iemand die het grootste deel van z’n schrijversloopbaan bezig geweest is met het creëren van eikels en/of zatlappen, de indruk wekkend dat die allemaal minstens een béétje autobiografisch geïnspireerd waren, maar in werkelijkheid een brave duts zoals wij allemaal wil zijn. Brusselmans verwijt Bukowski dus dat zijn verhalen autobiografischer zijn dan de zijne, wat toch wel héél lullig is. En wat ik ook niet zo zeker wéét. Een zin als “Er was niets verheffends aan het leven van een schrijver of het leven van een zuiper” lijkt me er minstens op te duiden dat Bukowski net zo goed aan image building deed als Brusselmans, alleen zat zijn image dichter tegen de werkelijkheid aan dan dat van Brusselmans (misschien zelfs, zoals in Op, af en weg getoond, waar het de soms overdreven adoratie voor zijn vrouw(en) betreft en hoe daar niet mee om te gaan).

Hoe dan ook, Bukowski schreef, als ik Warmwatermuziek tenminste voor enigszins vergelijkbaar met de rest van zijn oeuvre mag houden, gewoon beter dan Brusselmans. En naar z’n eigen mening misschien beter dan Albert Camus: “Hij pakte Verzet, Opstand en Dood van Camus en las een paar bladzijden. Camus schreef over angst en gruwelen en de miserabele condition humaine maar dat deed hij op zo’n rustgevende en bloemrijke manier… zijn taal… dat je het gevoel kreeg dat het allemaal geen effect had, niet op hem en ook niet op zijn manier van schrijven. Dus voor hetzelfde geld was alles kits geweest. Camus schreef als iemand die net een uitgebreid maal achter zijn kiezen had, biefstuk met patat en salade, plus een fles goede Franse wijn. De mensheid mocht het dan ellendig hebben maar hij niet. Een wijs man misschien, maar Henry had liever iemand die schreeuwde als hij in brand stond” (Uit Schreeuw als je in brand staat). “Camus was ook een zeur”, voegt hij daar in Koude avond nog aan toe, “Maar zijn essay over de guillotine en De vreemdeling staken boven de rest uit”. Terwijl hij – of minstens z’n alter ego Henry Chinaski - zich ook, omwílle van hun alcoholisme, vergeleek met schrijvers die net als hij wérkelijk te veel zopen: “Ze had gelijk, hij dronk te veel. Als Lu zoveel dronk als hij, zou hij haar niet moeten. Wees eerlijk, man, wees eerlijk. Kijk maar hoe het Hemingway was vergaan, altijd met een glas in zijn hand. Kijk maar naar Faulkner, ga het rijtje maar af. Verdomme nog toe” (eveneens uit Schreeuw als je in brand staat).

Terwijl ook dat van die “onbedaarlijke humor”, zoals vermeld op de achterflap, waar is, een feit dat wellicht mede veroorzaakt wordt door een staccato schrijfstijl die Brusselmans alleen op zijn beste momenten hanteert. “Het huis was voorzien van goede wijn, lekker eten en een hond die niet van zijn reet kwam. Verder was er een grote zwarte werkster, Retha, die meestal in de keuken bezig was met het opentrekken en dichtslaan van de koelkast” (uit Het gigolo-duo). “Als ik de wagen eindelijk in beweging kreeg stond zij midden op straat met allebei haar borsten buitenboord te schreeuwen: ‘Ik wil die wagen hier nooit meer zien, nooit, nooit, nooit!’ Op zulke momenten overwoog ik wel eens om werk te zoeken” (idem). “Hij hoorde Louie kotsen in de badkamer en op hetzelfde moment moest Eric ook weer. Hij vond een lege papieren zak en telkens als Louie over zijn nek ging ging Eric ook over zijn nek. Een fraai staaltje close harmony” (een muzikale versie van Ralph en Huey https://www.youtube.com/watch?v=oKMQKgSnGy8 van Billy Connolly, zeg maar, uit 450 kilo). “Sommige regels van hem leken, op zichzelf beschouwd, wel zeggingskracht te hebben, maar als je alle regels bij elkaar nam, begreep je dat Victor niets zei, maar wel keihard” (uit Proletenverdriet). Of: “‘Wat vind je van vrouwenemancipatie?’ ‘Zodra ze bereid zijn om in autowasserijen te werken, de hand aan de ploeg te slaan, achter de twee kerels aan te gaan die zich uit de voeten maken met de kas van de slijterij of de riolen schoon te maken, zodra ze bereid zijn om hun tieten er af te laten schieten in het leger, dan ben ik bereid om thuis te blijven en de afwas te doen en tot vervelens toe de pluisjes van het vloerkleed af te plukken.’” (uit De grote dichter).

En zo “hard en direct” als Bukowski is, heb ik Brusselmans eerlijk gezegd ook zelden geweten: “Margaret schudde aan zijn schouder. ‘Ted, lieverd, je snurkt…’ Ze schudde nog eens. ‘Wat is er…?’ vroeg Ted. Ze ontgrendelde de revolver en zette hem tegen de dichtstbijzijnde kant van zijn borst en haalde de trekker over. Het bed schokte en ze haalde de revolver weg. Een geluid dat veel weg had van een scheet ontsnapte uit Theodore’s mond. Hij leek geen pijn te hebben. De maan scheen door het raam. Ze keek en het gat was klein en er kwam niet veel bloed uit. Margaret zette de revolver tegen de andere kant van Theodore’s borst. Weer haalde ze de trekker over. Ditmaal maakte hij helemaal geen geluid. Maar hij ademde nog wel. Ze sloeg hem gade. Er kwam bloed naar buiten. Het stonk verschrikkelijk” (uit Je hebt Lilly gezoend). Of: “Ik trok haar jurk omhoog en kneep haar zachtjes waar haar kous ophield. Ik wou zeggen: ‘Jezus, laten we een fles halen en naar mijn huis gaan.’ Ik zag me al in dat magere lijf rammen, ik hoorde de veren van het bed haast. En ik zag haar naderhand in een stoel zitten vloeken en kletsen en lachen. Ik paste ervoor. Ze stapte uit bij Alvarado en ik keek hoe ze de straat overstak, schuddend met haar billen alsof ze heel wat in huis had. Ik reed verder. Ik had 606 dollar belastingschuld. Ik moest af en toe een wip laten lopen” (uit Het is een smerige wereld).

Ten slotte, ja, Bukowski maakt er geen gewoonte van zijn verhalen ook af te ronden. Soms lijken ze op de cursiefjes van Simon Carmiggelt https://bjornroosebespreekt.blogspot.com/search/label/Simon%20Carmiggelt: je vertelt wat je te vertellen hebt (zoals bijvoorbeeld in Een werkdag) en het einde is er alleen maar omdat het verhaal ergens moet eindigen (“De jongen wenkte om een derde fles wijn. Het beloofde weer een zware avond te worden.”; “Hij ging weer languit liggen, ontluisterd.”; “De rekening lag op tafel. 1 dollar 85. Ik had nog 2 dollar, net genoeg voor de fooi. Hoe ik mijn tandarts moest betalen was van later zorg.”). Maar even goed zitten er exemplaren tussen met een écht scenario en een knap einde. Het al eerder genoemde Je hebt Lilly gezoend, bijvoorbeeld, of Vurige vrouw (zowaar een magisch-realistisch verhaal), of Verval en ondergang (over menseneters), of Bidsprinkhaan (over een vrouw die ook wel een stukje man lust), of het ronduit hilarische Behelpen, een verhaal waarvan de titel eigenlijk de clou verraadt, terwijl een van de personages zes bladzijden lang die clou probeert te weten te komen.

Maar het voornaamste gevoel dat je (of ik toch, misschien ligt het wel aan mij), bizar genoeg, overhoudt aan de verhalen van Bukowski, is er een van weemoed. En als dit boek eindigt met een verhaal – Marie belazerd - waarin een man zijn vrouw bedriegt maar zelf bedrogen wordt op zo’n manier dat hij totaal niet meer weet hoe het verder moet, bij de pakken gaat zitten terwijl hij even te voren nog aan een winning streak bezig leek, dan is dat misschien ook de bedoeling: “Toen realiseerde Ted zich dat zijn kleren weg waren. Zijn ondergoed, zijn overhemd, zijn broek, zijn autosleutels en portefeuille, zijn geld, zijn schoenen, zijn sokken, alles. Weer in een opwelling keek hij onder het bed. Niets. Toen viel zijn oog op de halfvolle fles Cutty Sark op de kaptafel. Hij pakte hem beet en schonk een borrel in. Terwijl hij dat deed, zag hij drie woorden op de spiegel van de kaptafel gekrabbeld met roze lippenstift: ‘DE GROETEN BOEDDHA!’ Ted dronk zijn glas leeg, zette het neer en bekeek zichzelf in de spiegel: heel dik en heel oud. Hij wist niet hoe het verder moest. Hij liep met de Cutty Sark naar het bed, liet zich neerploffen op de rand van het matras waar hij met Victoria had gezeten. Hij zette de fles aan zijn mond en lurkte terwijl het felle neonlicht van de boulevard door de stoffige jaloezieën viel. Roerloos bleef hij zitten kijken naar de voorbijrijdende auto’s.”

Voor mij is deze bundel in ieder geval aanleiding genoeg om ook verder op zoek te gaan naar boeken van Charles Bukowski.

Björn Roose ( )
  Bjorn_Roose | Jan 11, 2023 |
Buenos Aires - Marzo/1992 ( )
  MOTORRINO | Dec 6, 2020 |
It's Bukowski. No more to be said. ( )
  Jenloo82 | Nov 20, 2015 |
A collection of short stories in typical Bukowski form. The rate of Henry Chinaski stories makes this collection one of note and the other stories aren't half bad as well, but of short stories, novels, and poems, I consider short stories to be Charles Bukowski's weakest point. ( )
  Salmondaze | Jul 24, 2014 |
Dear Bukowski, you're a sweet dude but really, all your stories are the same hullabaloo. I wish you had more variety. But then i guess people wouldn't like you as much. So in that case, keep up the good work...oh wait, you're dead. ( )
  bjeans | Apr 3, 2013 |
nessuna recensione | aggiungi una recensione

Appartiene alle Collane Editoriali

dtv (11462)
Devi effettuare l'accesso per contribuire alle Informazioni generali.
Per maggiori spiegazioni, vedi la pagina di aiuto delle informazioni generali.
Titolo canonico
Titolo originale
Titoli alternativi
Data della prima edizione
Personaggi
Luoghi significativi
Eventi significativi
Film correlati
Epigrafe
Dedica
Dati dalle informazioni generali inglesi. Modifica per tradurlo nella tua lingua.
for Michael Montfort
Incipit
Citazioni
Ultime parole
Nota di disambiguazione
Redattore editoriale
Elogi
Lingua originale
Dati dalle informazioni generali inglesi. Modifica per tradurlo nella tua lingua.
DDC/MDS Canonico
LCC canonico

Risorse esterne che parlano di questo libro

Wikipedia in inglese

Nessuno

With his characteristic raw and minimalist style, Charles Bukowski takes us on a walk through his side of town in Hot Water Music.  He gives us little vignettes of depravity and lasciviousness, bite sized pieces of what is both beautiful and grotesque. The stories in Hot Water Music dash around the worst parts of town - a motel room stinking of sick, a decrepit apartment housing a perpetually arguing couple, a bar tended by a skeleton - and depict the darkest parts of human existence.  Bukowski talks simply and profoundly about the underbelly of the working class without raising judgement.  In the way he writes about sex, relationships, writing, and inebriation, Bukowski sets the bar for irreverent art - his work inhabits the basest part of the mind and the most extreme absurdity of the everyday.

Non sono state trovate descrizioni di biblioteche

Descrizione del libro
Riassunto haiku

Discussioni correnti

Nessuno

Copertine popolari

Link rapidi

Voto

Media: (3.74)
0.5 1
1 2
1.5 1
2 19
2.5 4
3 65
3.5 24
4 75
4.5 5
5 64

Sei tu?

Diventa un autore di LibraryThing.

 

A proposito di | Contatto | LibraryThing.com | Privacy/Condizioni d'uso | Guida/FAQ | Blog | Negozio | APIs | TinyCat | Biblioteche di personaggi celebri | Recensori in anteprima | Informazioni generali | 204,199,917 libri! | Barra superiore: Sempre visibile