This was a pleasant read. I didn’t find it that riveting ( )

I remember this episode on TV. Very enjoyable. Ace is always wonderful of course, and Sylvester McCoy, although never really appealing to me as a child is really growing on me.

EDIT: Just finished re-reading this and enjoyed it just as much the second time round. (18/7/2016) ( )

Good Novelization of the episode, liked the way the author showed how the Daleks think, by writing from their viewpoint. ( )

Remembrance of the Daleks is often held up as one of the best Target novelizations, and a forerunner of the broader and deeper style of The New Doctor Who Adventures, so I decided to read it before plunging into The New Adventures properly. But, alas, I didn't find this book to be all that. It's a perfectly competent novelization-- Ben Aaronovitch does a better job with his own scripts than I suspect Terrance Dicks would have-- but it doesn't really capture what I love about Remembrance, which is the television story that pushed me from "maybe this television program has something going for it..." to "I'm going to buy this on DVD and watch it forever." On screen with Andrew Morgan's direction, Remembrance is full of energy and verve; in Aaronovitch's prose, it feels much more normal than it did on screen. There are some neat details added here and there, but I was surprised to realize how much the characters of the Intrusion Counter Measures Group owe to the performances, as there's not much to them on the page. And that's just one example.

Here's a bit of trivia for you: the infamous (and awesome) Special Weapons Dalek gets a scene from its own perspective, where it reflects on its status in the Dalek hierarchy, where it, alone among Daleks, has a name, "the Abomination." This is actually a pretty great scene, as we learn it has a sense of selfhood no other Dalek posseses, for which its fellows want it exterminated. Only the will of the Emperor (i.e., Davros) permits its continued existence. Its exploits are recounted: "Pa Jass-Gutrik, the war of vengeance against the Movellans; Pa Jaski-Thal, the liquidation war against the Thals; and Pa-Jass Vortan, the time campaign -- the war to end all wars." A veteran of the Time War!? If I ever get to write for a Doctor Who tie-in, I'll have to slip in a reference to the Daleks calling the Time War the "Pa-Jass Vortan."

De naam Ben Aaronovitch kende ik van de Rivers of London serie, boeken over een tovenaar-detective in het hedendaagse Londen. Ik was dan ook verrast te ontdekken dat hij al vele jaren eerder een aantal afleveringen voor de televisie serie Doctor Who heeft geschreven. Die combinatie maakte het voor mij onweerstaanbaar dit boekje aan te schaffen.

In het voorwoord vraagt hij compassie met de kwaliteit van dit schrijfsel. Het is een eerste poging in zijn jongere jaren om een televisie-aflevering van zijn hand om te zetten in boekvorm. Daarbij heeft hij met name het interessanter proberen te maken door de verschillende personages wat meer achtergrond te geven waardoor hun motivatie tot bepaalde keuze die ze in het verhaal maken, makkelijk te verklaren is. Het is goed dat hij om wat compassie heeft gevraagd want de manier waarop deze motivatie wordt geschetst, heeft wel wat amateuristisch. Niet alleen de inhoud van de motivatie maar ook het moment dat ze aan bod komen. Het lijkt er nogal met de haren bij gesleept.
In de televisie-aflevering is er geen ruimte en ook geen noodzaak voor deze extra informatie. Wat mij betreft had dit in het boek dan ook wel weggelaten kunnen worden.

Alleen bij een persoon werkt het wel heel erg goed juist omdat het een tegenstelling geeft met de anderen. Dit betreft de Doctor zelf. Juist bij hem wordt geen enkele verklaring gegeven voor welke handeling dan ook. Dit maakt hem geheimzinnig en donker.

De slimheid van deze duistere Doctor geeft een enorme spanning aan het verhaal en dat maakt het ook dat het inhoudelijk heel erg de moeite waard is. De schiet- en geweldsgedeelten waar ik nooit zo door geboeid word, werden daardoor zelfs ook nog spannend. ( )