Elk jaar in Mei wordt Marijke van Manen lastig gevallen door nachtmerries. Dit jaar komt daar nog bij, dat haar man een ongeluk heeft gehad en zijn zoon die steeds voorspellende dromen heeft, zorgen voor de nodige spanning. Er hangt iets onheilspellends in de lucht, door allerlei gebeurtenissen. Flarden van herinneringen komen naar boven uit haar verleden, haar huwelijk met haar eerste man en het verlies van haar kinderen. Uiteindelijk ontdekt ze de waarheid.
Het is een boek met een bijzonder knap plot en het leest als een trein (ook in de trein ). Al gelijk in het begin had het verhaal me te pakken en ik kon niet anders dan blijven lezen. Elke bladzijde weer vol spanning afwachten tot er weer een nieuw stukje van de grote puzzel wordt gegeven. Dat de laatste zin aan het einde van een (hoofd)stuk, weer iets anders verpakt terug kwam in het volgende, vond ik een leuk detail. Zo was het ook steeds duidelijk dat je weer even terug ging in de tijd of juist naar het heden. Ik vond het een geloofwaardig verhaal met een onderwerp waarvan je vaak denkt, dat gebeurt niet bij mij of in mijn omgeving. Maar de buitenwereld krijgt maar al te vaak een vertekend beeld, van wat zich werkelijk afspeelt in een gezin. En soms komt zoiets akelig dichtbij. ( )