Ooit las ik een boekenweekessay getiteld ‘Monogaam’. Erg interessant. Niet dat ik er zo weg van was, maar het was wel een boekje dat aanleiding gaf tot discussie met andere lezers, wat voor mij een goed teken is. Pas later werd bekend dat Van der Jagt een pseudoniem was van Arnon Grunberg. Hij won op deze manier twee keer een debutantenprijs. Of dat eerlijk was of niet, dat moet hij zelf maar bepalen.

Dit boek, goed voor een prijs dus, stond daarna te wachten in mijn boekenkast. Eindelijk las ik het. Net als bij andere boeken van Grunberg leest het verhaal lekker vlot. Dat hoeft niet altijd een pre te zijn, maar het helpt wel. Het verhaal zelf stelt eigenlijk minder voor. Sterker nog, ik denk dat ik dit boek met de helft van de bladzijden ook nog had begrepen.

Centraal thema is de zoektocht van de schrijver naar een ‘amor fou’. Het wordt een obsessie voor hem, zeker na zijn ontmoeting met 2 Luxemburgse meisjes. Een bibliothecaresse volgt, zij ontmaagdt hem. Zijn obsessie verdwijnt niet. Ondertussen bepaalt het leven van zijn moeder, die er vele minnaars op na houdt, het gezinsleven. Aan het eind denkt hij overigens wel zijn ‘amor fou’ gevonden.

Van der Jagt bestaat ondertussen nu niet meer, Grunberg schrijft weer alleen maar onder zijn eigen naam. Een andere roman staat nog op zijn naam. Misschien moet ik die ook maar lezen om een goed oordeel te kunnen vormen over de kortstondige carrière van Van der Jagt. ( )

Tweede Grunberg en zelfde ervaring als bij de eerste (Blauwe Maandagen): wat een triestige wereld, ook al beweegt de jonge Marek zich in een eerder welgesteld milieu in Wenen (niet toevallig met het zelfde type neurotische vrouwen als Freud over de vloer kreeg?). opnieuw een schets, met een ik-verteller, van een puberjongen met een erg negatief zelfbeeld die de wereld ontdekt. Kaalheid staat hier duidelijk voor schraalheid.
Grunberg kan zeker schrijven, ik schat dat hij literair mooi op internationaal niveau past. Maar zijn schrale wereld, zijn klinische stijl en zijn povere boodschap hoef ik niet. ( )

Briljant, amusant, bij vlagen hilarisch! ( )

With The Story of My Baldness, Marek van der Jagt proves that he's an outstanding debut novelist, not once, but twice. Having won the Anton Wachter Prize in 1994 for Blue Mondays, he won it again for The Story of Baldness in 2000, the second of which was taken away after it was learned that Marek van der Jagt was the heteronym of Arnon Grunberg.

Given that, however, does not take away from the story's near perfection, made of equal parts laughter, tragedy, and a whole lot of heart.

Set in Austria, The Story of My Baldness follows Marek van der Jagt, a fictional character, as he grows up in a dysfunctional family of a carefree dad who works in insurance, a brother who continually faints for attention, another brother who works in banking after leaving music as a prodigy, and a mother who habitually cheats on her husband. The narrator swears that he tells only the story of how he goes bald at such a young age, but that part only takes a up a few pages at the end of a story about a boy trying to find love and acceptance in a cold world that stigmatizes him for his small member and a mother who's barely there. It is a quest to find what he calls "l'amour fou" and a story of his mis-steps and tragedies as he embarks on this quest. Throughout the entire journey, readers will find Marek both relatable as well as outlandish, yet either way he is full of quirky observations, both of his world and of himself. Superbly written, the novel reads flawlessly even through Marek's most uncomfortable moments, for example, a visit to a plastic surgeon in regards to changing sex.

Perfect in every way, it leaves me wondering why van der Jagt or the man behind him are so underrated in the states. ( )