Klaus Mann hield van 1933 tot aan zijn dood in 1949 een dagboek bij. In deze verzameling is een eigenzinnige selectie uit de 6 oorspronkelijke delen (in het Engels en het Duits) verzameld, die sleutelmomenten, een zestal jaren, probeert aan te halen en te illustreren. De aantekeningen zijn vaak fragmentarisch en in telegramstijl maar geven een onwaarschijnlijk beklijvend beeld van een getergde persoonlijkheid én van een tijd voor, tijdens en na de allesvernietigende wereldbrand: de talentvolle zoon van een geniale vader-tovenaar snijdt meer dan eens diep in het eigen vlees en schrijft openhartig over zijn vlucht in drugs, zijn vluchtige avonturen met jongens(hoeren), zijn verlangen naar de rust van de dood, zijn politieke visie, zijn nagenoeg gedwongen verblijf aan de zelfkant van de maatschappij. Na zijn vrijwillige vertrek uit Duitsland in 1933 beschrijft Mann zijn adembenemende vlucht doorheen Europa: Zwitserland, Zuid-Frankrijk, Parijs en Amsterdam werden schuiloorden. Aan het einde van de jaren dertig ging hij naar de Verenigde Staten. In 1944 keerde hij als Amerikaans militair terug naar Europa. Op 22 mei 1949 pleegde hij in Cannes zelfmoord.
Een waardig 'vervolg' op het geniale 'Het keerpunt', maar minder diepzinnig, minder uitgewerkt, minder revelerend. Hoewel, voor de liefhebbers is er wel nog meer dan genoeg te rapen. ( )