Een jonge Hollandse schilder erft van een Zweed op Bali een huis en zijn Balinese vriendin. Het lijkt er op dat hij het daar goed heeft, maar langzaamaan doen de demonen hun werk en uiteindelijk vertrekt hij weer. Bali begrijpen blijkt nauwelijks mogelijk voor blanken.

Dat een boek bij De Slegte in de ramsj ligt is voor mij nog geen reden om het niet lezenswaardig te vinden. Gelukkig maar. Johan Fabricius blijkt een meeslepende schrijver te zijn.

Kortweg gaat 'Eiland der demonen' over een liefdesgeschiedenis tegen de couleur locale van Bali in het begin van de 20e eeuw. Gaandeweg leer je veel over de omgangsvormen van de Balinezen en het contrast met de westerlingen die zielenheil zoeken op het eland. Het boek is in dat opzicht minder oppervlakkig dan het slotdeel van het populaire 'Eten, bidden, beminnen' van Elizabeth Gilbert. Voor mij het bewijs dat oude literatuur niet verouderd hoeft te zijn. ( )