Probablemente el más flojito de cuantos llevamos hasta ahora, pero continúa la tradición de las puñaladas y acabar a lo épico. ( )

Deze recensie heb ik ooit voor SF-Terra geschreven:

Het Huis der Ketenen begint kort voor de gebeurtenissen in De Tuinen van de Maan. Maar het grootste deel van het boek speelt zich af na de overweldigende tragedie van de Hondenketen. Tavore neemt de plaats in van Coltaine en moet een wanordelijke en voor het grootste deel onervaren strijdmacht omsmeden tot een leger. Het rebellenleger van Sha’ik wacht in de woestijn rustig af wat er gebeurt.

Dit boek heeft vaart, spanning en een plot om je vingers bij af te likken. Hoewel het boordevol gebeurtenissen, diepere lagen en bizarre wendingen zit, lijkt het wel alsof het lezen steeds sneller gaat. In eerste instantie volgt het verhaal één persoon: Karsa Orlong. Verderop keert Erikson weer terug naar wat we ondertussen gewend zijn: een verhaal verteld vanuit meerdere figuren en meerdere locaties. Je moet er echt met je aandacht bijblijven, maar dat is het dan ook dubbel en dwars waard. De ketenen uit de titel komen op vele manieren terug, letterlijk en figuurlijk. Bovendien zijn die ketenen vaak al gesmeed in de eerdere delen. Ze drukken op de ziel van alle hoofdpersonen. Grimmig strijden zij ertegen, met soms bitter weinig succes. Het drakenspel krijgt er in dit boek een huis bij. Drie keer raden hoe het heet.
Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat werkelijk aan ieder detail gedacht is. Ieder karakter is zeer goed neergezet, reageert zoals bij het karakter past en heeft zijn eigen lijdensweg te gaan. Deprimerend zou je denken, maar toch is daar de humor die zo af en toe schijnt op duistere plaatsen. Ik word lyrisch van deze serie. Als dit zo doorgaat, dan komt de dag dat ik een van zijn boeken een 10 geef. Ik was nu al in de verleiding.
(Dit boek gaf ik een 9,5, meen ik me te herinneren) ( )

First read: August 2013
Re-read: January 2016 ( )

Whereas the earlier three books set up and finished major plot lines, this felt like an entire book devoted to building up future conflicts and stories. It's not done badly, and the book itself is good, but it definitely feels like something you enjoy more as a reread once finished with the entire series. Found it much harder or in some places just completely impossible to like most of the new characters, but there was enough pov chapters from earlier characters that I already love that were able to keep me interested. In a way, I think my feelings about the book are really fitting. I kept comparing Tavore and the plot itself to that of Deadhouse Gates', and Coltaine's Chain of Dogs always came out on top. ( )

I liked better than the third. I think I can't flee now, I will have to read the rest of them. ( )