Heerlijke verzameling beschouwingen over allerlei vertrouwde en minder vertrouwde menselijke fenomenen. De Martelaere beheerste de kunst om zekerheden te doorprikken en de vinger te leggen op pijnlijke waarheden. In dit bundeltje gaat ze vooral de psychologische toer op, en neemt ze dikwijls ook de postmodernisten als referentiepunt (hoe kan het ook anders in het midden van de jaren ’90?), om die vervolgens te overstijgen. Bij dat alles geeft ze mooi aan wat de kracht én de onmacht van filosofie is.
“veruit het merendeel van wat wij denken, voelen en verlangen behoort niet tot ons ‘diepste wezen’ of wat wij daarvoor houden – of liever: ons diepste wezen behoort zelf niet tot ons; het behoort niet tot onze aangeboren basisuitrusting zoals onze huidskleur of onze bloedgroep. Ons wezen komt van elders. Wij zijn niet de oorsprong van onszelf, en voor zover we dat wel zouden zijn, kunnen we in ieder geval niet uitmaten in welke mate en in welke omstandigheden we dat zijn” ( )