De rode stukken. Door Maggie Nelson.

2 jaar geleden las ik Jane: de dichtbundel die Nelson schreef over de onopgeloste moord op haar tante Jane; ze werd vermoord voor Maggie’s geboorte. 36 jaar later wordt er door DNA-bewijs toch een dader gevonden en volgt er een rechtszaak. Over deze zaak schreef Nelson in 2007 dit boek; een ‘autobiografie van een rechtszaak’, nu ook in het Nederlands vertaald.

Wie als eens iets van Maggie Nelson heeft gelezen weet dat haar werk niet onder één noemer te vangen valt. Ze schrijft essays, poëzie, memoirs,… maar ook binnen één boek gebruikt ze verschillende stijlen.

De rode stukken is weer een typische ‘Nelson’: al is dit boek makkelijker te lezen dan veel van haar ander werk het is en blijft een ferme kluif. Niet qua omvang wel qua impact. Niets van wat zij schrijft is vrijblijvend; de intensiteit wordt gevoed door haar eerlijkheid, openheid, kwetsbaarheid, intelligentie en doeltreffende pen.

Dit is niet zomaar een verslag vanuit de rechtbank; Nelson bekijkt het grotere én kleinere. Het gaat ook over haar jeugd, het vroegtijdige overlijden van haar vader, de wilde jaren van haar zus, de huwelijken van haar moeder en haar eigen strandende relaties. Het geweld tegen Jane wordt bekeken door de blik van geweld tegen vrouwen en de fascinatie van het publiek voor mooie-witte-vermoorde-jonge-meisjes.

Het verlies van Jane tast de familie op zichtbare en onzichtbare manieren aan; het trauma gaat sluipend van generatie op generatie over. Het ene verdriet grijpt in het andere en wakkert de pijn van het verlies weer aan.

Hoewel het om heel gruwelijke feiten gaat, die diepe wonden (letterlijk én figuurlijk) hebben geslagen wordt het nooit dramatisch. Nelson behoudt de regie, schrijft empathisch én doeltreffend tegelijk. Wat een boek. Wat een leven. Wat een verlies.

Atlas Contact is goed op weg in het vertalen van Nelson’s oeuvre, maar ze hebben nog wel het een en ander te doen. Ik kijk reikhalzend uit naar nieuwe Nederlandse versies van haar onvertaalde werk. Ondertussen mag De rode stukken mijn Maggie Nelson plank in onze boekenkast vervoegen, Dit terwijl het boek nog blijft nazinderen in mijn hoofd. ( )

During the late 1960’s, in Ann Arbor, Michigan, there was a serial killer loose. 7 young women, all residing in and around Ann Arbor were brutally raped and killed. John Norman Collins was accused, tried and convicted of these crimes. I was 10 or 11 years old at the time and have vivid memories of the news reports. That is the reason I picked up this book.

Maggie Nelson's aunt was believed to be one of Collins victims (she is not included in the count above). The case could not be made and Jane’s (Maggie’s aunt) case was put aside as a cold case file.

In 2005 Nelson was in the last steps of publishing a memoir/poetry book entitled Jane: A Murder. At this exact moment in time, The Michigan State Police contacted her and told her they had been re-working the case for years and they believed they finally had Jane’s murderer.

The Red Parts delves into not only Jane’s life, but Maggie’s own childhood. She examines her own childhood grief, her Mother’s grief and how it all melts together. Maggie and her mother attended the trial, 30 some years after the fact, and so we do see the case the State Police had made. However, this book is more about how this 30 year old murder shaped Maggie’s life.

“I know what I want is impossible. If I can make my language flat enough, exact enough, if i can rinse each sentence clean enough, like washing a stone over and over again in river water, if I can find the the right perch or crevice from which to record everything, if i can give myself enough white space, maybe I could do it. I could tell you this story while walking out of this story. I could-it all could-just disappear”

It is a mesmerizing read that I found myself reading late into the night.
Highly recommended. ( )

More Maggie Nelson please. I've spent the summer reading her and havent' had this much fun with a single author's work in 20 years. I hope someone clone's Ms. Nelson, or at least her books, before I run out. ( )

Disappointed is too strong - just not what I was expecting.

"Maggie Nelson’s aunt was murdered in Michigan in 1969. Thirty-five years later, just as Nelson had completed writing a poetry collection about her, the case was reopened when new DNA evidence emerged."

She and her mom attend the trial, and she muses about autopsy photos, childhood memories, relationship troubles, death, identity. Whe was young when her father died suddenly, after her mom left him, and her sister went through a long period of rebellion.

I enjoyed it but I think I expected it to be more about the crime and the criminal, like most true crime books. It's fitting that instead it's about the victim and the marks her death left on those who loved her.

I feel sorry that this wasn't a hard read for me, though it made me sad. I feel a bit bad about my avid reading of true crime books, and my curiosity about the killer's thoughts and motives, instead of about the victim. But victims are the passive one in that partnership, aren't they, even though they have rich lives of their own. We can try to focus on them - news articles describing the victims of some killer so we can see they were people - but we wouldn't even know about them but for the murderer. ( )

Brilliantly haunting first-person account of the author's aunt Jane's murder and the doors of grief and loss it opens for the author and her family. ( )