Gare du Nord is a book about desire. Around 1900, new generations of artists from the Low Countries moved to Paris, the undisputed cultural capital of the world. They sought inspiration and success in the Ville Lumière. Their fuel: lofty ambition, youthful hubris, horniness and hunger for what was new - unseen and unheard of. They learned about life in studios and salons, but also in the cafes on the boulevards or in the sweet smell of the metro stations. En passant they also invented modernity. Eric Min brushes a group portrait of painters, writers and photographers in which figures such as Van Gogh and Rops, Wiertz and Verhaeren, Mondriaan and Masereel, Simenon and Claus are joined by contemporaries for whom history is less attractive. Who remembers Marthe Donas, or Théo Reeder? Camille Platteel? Andre Baillon? Ed van der Elsken? Elly Overzier? The decor: a metropolis as a diorama. A magic lantern. A city where the lights never go out.Gare du Nord is een boek over het verlangen. Rond 1900 trokken almaar nieuwe generaties kunstenaars uit de Lage Landen naar Parijs, de onbetwiste culturele hoofdstad van de wereld. In de Ville Lumière zochten zij inspiratie en succes. Hun brandstof: steile ambitie, jeugdige overmoed, geilheid en honger naar wat nieuw was - ongezien en ongehoord. In ateliers en salons maar evengoed in de cafés op de boulevards of in de zoele geur van de metrostations leerden zij over het leven. En passant vonden zij mee de moderniteit uit.0Eric Min borstelt een groepsportret van schilders, schrijvers en fotografen waarin figuren als Van Gogh en Rops, Wiertz en Verhaeren, Mondriaan en Masereel, Simenon en Claus het gezelschap krijgen van tijdgenoten voor wie de geschiedenis minder aardig was. Wie kent Marthe Donas nog, of Théo Reeder? Camille Platteel? André Baillon? Ed van der Elsken? Elly Overzier? Het decor: een metropool als een kijkdoos. Een toverlantaarn. Een stad waar het licht nooit uitgaat.