Essays or thought pieces working together as a novel of a life. Lovely, engaging in the translation and attention to language and evocation of a place. ( )

Whereabouts by Jhumpa Lahiri is a lovely little book, even if the title feels somewhat mistranslated. I'd prefer something more literal such as, Where I find myself. It's a collection of asides about life and loss in a voice that makes me want to write down observations just like she does. But I've a suspicion that such effortlessness writing is not as easy as it appears. Not all the pieces work in the subtle way that seems to suggest a quiet but profound insight or that the pieces will knit together into a narrative. For example the piece entitled In the Shade seems somewhat laboured. But mostly they propel the reader towards some kind of conclusion which ultimately comes with a clearing away.

Is there any place we are not moving through? Disorientated, lost, at sea, at odds, astray, adrift, bewildered, confused, uprooted, turned around. I’m related to these related terms. These words are my abode, my only foothold.

( )

Blijkbaar is dit het eerste fictie-boek dat Jhumpa Lahiri in het Italiaans schreef, na haar verhuis naar Italië in 2012. Had ik het geweten, dan had ik het in het Italiaans gelezen. Ik heb toch een beetje geworsteld met dit boekje: het is een verzameling korte (autobiografische?) vignettes van een vrouw die diverse scenes uit haar leven beschrijft, de ene na de andere, in een erg ingehouden, emotieloze stijl. En het was vooral dat laatste waar ik moeite mee had. Zeker in het begin gaat het vooral om beschrijving van uiterlijke aspecten (het uitzicht van een straat bijvoorbeeld), en lijken zowel de protagoniste als de mensen die ze ontmoet eerder automaten, nog versterkt door het feit dat Lahiri nergens (plaats)namen gebruikt, en er helemaal geen verhaal of plot is. Op een bepaald moment deed dit boekje me zelfs aan de Nouveau Roman denken, de Franse literaire stroming uit de jaren 1960, met werken van Alain Robbe-Grillet of Nathalie Sarraute. En toch begon het na een tijdje wel te spreken: Lahiri zet een vrouw neer die erg op zichzelf leeft, en vooral beschouwingen over haar eenzaamheid neerpent. In die zin (en ik ben niet origineel, ik weet het) flitste ook Rachel Cusk door mijn hoofd. Op die manier begon ik het emotieloze meer en meer te zien als een vorm van gelaagde ingetogenheid: een wat ouder wordende vrouw die worstelt met haar alleen-zijn, maar er ook de positieve kanten van ziet en er mee leert te leven. En dan krijgt het onpersoonlijke meer iets van een universeel karakter. Het is allerminst een spectaculair boekje, dat me niet echt raakte, maar toch wel knap gedaan is. ( )

I did end up restarting this a bunch of times but once I started I really connected with it. I am becoming a Jhumpa Lahiri fan and this quietly insinuated itself into my reading life. Really it is only a series of vingettes but it created a mood and I felt so comfortable with the narrator and her internal dialouge. Need to read more by her.

Short audiobook,it didn't speak much to me. The characters seemed plain,uninteresting, the plot unexisting,and there was no development. I get that it is supposed to be a snapshop of this character's routine,but you know what? her routine is boring. Such a shame because I really really really liked her collection of short stories: The Interpreter of Maladies ( )