Un libro, sette racconti.
Ti risucchiano in maniera impressionante. Era da un po', oramai, che non ero così impaziente di arrivare alla fine di un libro. Sono ruvidi, macabri, a tratti disgustosi. Li ho letti con una costante espressione accigliata in volto. Li ho letti tutti d'un fiato. Veramente una bella raccolta. Tolgo una stella perché il racconto "Lo zoologo" mi ha convinto poco, non si capisce bene se lo scopo è inorridire o divertire, e anche l'ultimo, Ferro, brilla molto meno se paragonato agli altri. Ma consiglio davvero la lettura, a patto di sopportare i contenuti forti. ( )

Hilarische tragedies, zo kun je wellicht best de verhalen omschrijven die Ammaniti in deze bundel heeft samengebracht. Vooral het eerste, een vooruitblik — want enkele jaren eerder geschreven — op de laatste oudejaarsavond van het vorige millenium is er ver over. De andere verhalen zijn, al zijn ze vaak even cynisch, evenwichtiger. Ammaniti lezen blijft een plezier, maar dit boek liet me toch met een onvoldaan gevoel achter. Wellicht vooral omdat de korte verhalen waaruit het is opgebouwd wel telkens een verrassende pointe hebben maar te weinig ruimte bieden om een echte opbouw vanuit verschillende verhaallijnen mogelijk te maken. In de andere boeken die ik van hem las vond ik dat laatste wel terug. ( )