Mitunter das Hasserfüllteste und Misanthropischste, was ich je las. Es ist wundervoll. ( )

Een jonge man, zowat 15 à16 jaar, wil weg van school. Later spreekt hij van mensenvretende schoolsystemen. Hij wordt leergast bij een kruidenier in de achterbuurt van Hannover (een criminelengetto, met 'heropvoedings- en psychiatrische instelling). Tegenwoordig bestaan ook hier nog dergelijke sociale wijken met achtergestelden, laaggescoolden, chronisch zieken zonder steun en allen veroordeeld tot allerlei vormen van criminaliteit om toch maar te overleven (was mijn werkterrein).
De 'IK-figuur' in het boek ervaart de ruwheid en tegelijkertijd ook een genegenheid. Van zijn baas leert hij veel : empathie voor die lui èn tegelijk leerde ik hoe je mensen met intensiteit en toch met de grootste distantie moet bejegenen. Je leert de menselijke mogelijkheden. Dit is het grootste deel van het boek. Daarna lezen we retrospectief: 25 jaar later wanneer 'ik' terug ga kijken in de wijk, die zal verdwijnen. De winkel is verlaten, er is hoogbouw en er zijn grote winkelmagazijnen.
De ik-figuur vertelt dat hij destijds de miserie niet kon aanzien...en begon maar te zingen in het magazijn. Hij komt via onderricht bij grote muziekpedagogen en er wacht een grote zangtoekomst. MAAR: longziekte, sanatoria gedurende 4 jaren met véél discipline begon hij het leven te doorgronden.
Dan volgt een hele filosofie, een toogfilosofie met veel waarheden...'Na zoveel jaren kwetsbaarheid zijn we onkwetsbaar geworden . Voor kwetsuren zijn we niet meer zo gevoelig als vroeger. Ervaringen besparen op de duur alle gevoeligheden voor bijzaken.'
De conclusie van de ik-figuur - de auteur- is dat hij alles goed doorstaan heeft door :
1-zijn jongensleven om te gooien uit weerzin tegen de schooldictatuur en het ontdekken van het menselijk leed als leergast (handelsopleiding én mensenkennis) 2-de muziekontdekking en de uitbouw hiervan. 3- het motto van iemand uit de vroegere wijk : Tot ziens en het maakt allemaal niet uit.
De auteur is gekend door zijn grote maatschappelijke aversie, zoals blijkt uit zijn later werk (Houthakkers, bvb). In ons boek hier zien we toch ook al duidelijk deze niet-sociale houding : zijn visie op het schoolsysteem, de stedeling die gesmeed wordt door regeltjes tot een 'kunstmens' die totaal niet meer zichzelf kan zijn, de sympathie voor de verstotenen en criminelen. In zekere zin neemt hij vrede met de ouderdom, waar de kwetsuren niet meer zo voelbaar zijn..... (Vreemd is deze berusting van de auteur in vergelijking tot zijn andere boeken) ( )

This is my first encounter with Thomas Bernhard, and:

* this book contains few full stops, few chapters and very few - if any - line breaks
* the style is kind of Aspergerish, in a good way

You get into a trance with the writing, which is obviously either by a master or by somebody who got really lucky with writing a book. It's not long, but in here, Bernhard gets a lot in, e.g. why Saturdays and Sundays are the real Killers of People and why there's only One True Path.

I can't do this book justice. It's like twirling Dervishes and trance music: you have to get into it to be able to really appreciate it. So go. ( )

> Par LEXPRESS.fr : La Cave: Un retrait par Thomas Bernhard
01/11/2005 ... Partir dans la direction opposée à celle qu'il prend chaque jour pour se rendre au lycée, voilà ce que décide soudain Thomas Bernhard à quinze ans. Ce demi-tour décidera de toute sa vie. Pessimisme et noirceur sont les valeurs et couleur de ce deuxième volet d'une œuvre autobiographique.
____________________
Thomas Bernhard, La cave, traduit de l'allemand par Albert Kohn, Gallimard (1982), 154 pages

In the age of the novel being the author and the main hero at the same time is tough. The style, which is in itself a conscious, deliberate choice may become an obstacle and a contradiction. Thus Bernhard's writing is convolute, every idea circling around the sink hole for pages before it goes down, the text inexorably a stream of conciousness, the narrator unreliable but authoritative.

But it catches and closes on what it's being read by like a zipper on a body bag.

The last 30 pages or so are fiercely bleak, relentless and without redemption, well worth the downward spiral. ( )