La historia es una especie de alucinación formada por las macabras y horripilantes memorias de un niño (o niña, porque se llama a sí misma niña pero todo el mundo la trata como si fuera un niño) que se llama César Aira.

Más bien 3.5...

Parece una novela bola de nieve: todos los sucesos, por muy extraños e inconexos que resulten, se van uniendo los unos con los otros hasta bajar la pendiente de las 100 páginas y destrozar toda expectativa del lector. Es, también, un muy conciso comentario sobre la naturaleza de la ficción y cómo ésta construye nuestra realidad, sobre las muy tenues (pero esenciales) correspondencias entre la verdad y la mentira.

En general, me gustó bastante como experimento literario, pero todavía no sé bien qué pensar. ( )

Hiermee heb ik nu alle (3) in het Nederlands vertaalde werken van Aira gelezen. In het Engels is er nog goed een dozijn en enkele online kortverhalen, maar daarmee houdt mijn kans op, om de 100 andere romans en novellen te lezen zonder mijn éénjarige en gefaalde college Spaans op één of andere manier alsnog te herstellen en me deze taal aan te leren.

Er is ook één ondertitelde video waarin Deens auteur Peter Adolphsen Aira interviewt op het Louisiana Literature festival in 2012. Deze vier bronnen maken Aira evenwel nu al één van mijn favoriete auteurs.

Hoe ik een non werd lijkt het meest "Dadaïstische sprookje" van de drie Nederlandstalige publicaties. Het is onduidelijk wie de kleine César Aira in dit boek is, of het nu een jongen of een meisje is, en of er ook maar iets in dit verhaal als narratief bedoeld is. Aira houdt niet van dikke boeken, niet van psychologische romans, narratieve vertellingen of protagonisten, en hij ziet zijn werk eerder als poëzie dan als proza. Aan al die voorwaarden is hier voldaan.

Dat maakt dit verhaal geen beste kennismaking; in tegenstelling misschien tot De schimmen. Meer is het een droomnovelle van gedachten, nachtmerries, fantasie en waan, over de verbeelding en de realiteit. Dat er af en toe iets gebeurt, of dat er enkele personages in vermeld worden, lijkt ondergeschikt.

Dat is voor de liefhebber heerlijk om lezen maar ook verwarrend. Het boek heeft een begin en een einde die ogenschijnlijk narratief bedoeld zijn, en het is vooral het slot wat me iets te direct en 'realistisch' over komt. Maar misschien zijn ook dat maar metaforen en is het vooral toch de 'echte' César Aira die hier zijn ding doet en ons toont wat een roman is: taal en idee en niets anders dan dat. ( )

A boy no a girl no a boy child.
Written as if the grown up self is remembering the events of his life at age 6, and trying not to filter it through the lens of reality.
A child's reality is different. Dreams may be real. Reality may seem dream-like. Dreams and reality may be the same. The experience is the reality, whether it is felt in conventional consciousness or altered states.
Memories are distorted, incomplete and fleeting. They are warped by dreams, and dreams are warped by memories.
All culminating in a Grimm-like ending.

( )

Great beginning, pretty good ending, much of the middle felt like muddle, but it was short enough that it wasn't a fatal detraction.

The narrator is a young boy or a young girl--the book keeps shifting as to which it is, with no logic that I could discern--who is born in the provinces around Buenos Aires in the 1930s. The book begins with his/her first taste of ice cream, which is tainted with food poisoning. A poignant scene of the father not understanding why he/she does not like the ice cream is followed by his losing his temper and murdering the ice cream seller. The next scene is the boy/girl recovering in the hospital and the father away in jail. It continues through the first years of school, narrated in a strange stream-of-consciousness way, and ends, as the back cover of the book nicely puts it, "in strawberry ice cream."

Based on this and Varamo, the other Cesar Aria book I read, he's a fascinating writer with a lot of upside, but not sure if I'm confident enough of anything else to take the (shallow) plunge again. ( )