De loernoot - therapie en maatschappij - is een deel van het vervolgverhaal van Bruno-Paul De Roeck over Gestalt. Het eerste boekje is Gras onder mijn voeten - een eenvoudige kennismaking -, De loernoot is het tweede, het derde is Wat is goed, wat is kwaad - ethiek van Gestalt. Verder verscheen Recepten om in de puree te raken, een werkboekje voor doe-het-zelvers, gespreksgroepen, therapiegroepen, waarin de basisuitgangs Een goeie therapie lijkt dan ook veel op het doen van gewone dingen. Bruno-Paul De Roeck kan zichzelf uitstekend kwijt in de Gestalttherapie, want dit is een vorm van therapie waarbij je leert op jezelf te bouwen. Maar, zo zegt hij, je kunt je niet alleen maar met persoonlijke groei bezighouden, want dan sluit je je ogen voor de maatschappelijke structuren die ook in je geworteld zijn. En de maatschappelijke kant van mens-zijn is even wezenlijk. De lezer maakt kennis met De Roecks visie op het welzijnswerk, zijn kritiek op de toenemende professionalisering ervan, de stroom van therapeutische methodieken, de geweldige macht van het productiesysteem. Hij vertelt over de goede en kwalijke invloeden van Freud, over gestalttherapie en emancipatie, hij staat stil bij de wezenlijke lijnen die gelijk lopen in gestalt en marxisme, bij zijn eigen politieke inventaris en bij maatschappijverandering in het algemeen. Steeds zijn het eigen ervaringen en gevoelens die hem de weg doen kiezen, die hij voor zijn lezers beschrijft - een weg die je uitnodigt tot navolgen omdat de schrijver je vrij laat. Vanuit de wijze waarop wij gewend zijn te leven in deze maatschappij, is het niet eenvoudig om eenvoudig te zijn. Het leven is eigenlijk zelf zijn eigen therapie - een avondje doorzakken - plezier in je werk - het overlijden van een vriend - een vakantie ver weg - een vakantie thuis - vrijen - een tijdje niet vrijen - kinderen - geen kinderen - spelletjes. Wij hebben alleen therapie nodig, wanneer we niet meer in staat zijn om de genezende dingen uit het gewone leven op te pikken en daar wat mee te doen. Een goeie therapie lijkt dan ook veel op het doen van gewone dingen.