Je mag me gerust een fan van Boon noemen: ik las al De Voorstad Groeit, Mijn Kleine Oorlog, De Kapellekensbaan, Zomer te Ter-muren, Menuet, De kleine Eva uit de Kromme Bijlstraat, Mieke Maaike’s obscene jeugd en zijn Verzamelde Gedichten.

Een aantal van die boeken zijn onversneden meesterwerken – Boon had in 1979 niet voor niets de Nobelprijs krijgen als hij niet was doodgevallen – maar Vergeten Straat, zijn 3e roman, is het eerste van zijn boeken dat me tegenviel.

Ik voelde zelden connectie met wat er geschreven stond, en de vorm waarvoor Boon koos – een onophoudelijke stroom paragrafen springend van personage naar personage – maakte het er niet makkelijker op.

Die afwezige klik is misschien wel het gevolg van het feit dat Vergeten Straat niet geheel geloofwaardig overkomt, omdat het verhaal mijns inziens op de tweede plaats komt: Boon onderzoekt in deze roman vooral de levensvatbaarheid van utopieën.

Ik denk dat de analyse van André Demedts uit 1947 nog steeds iet of wat hout snijdt:

"(…) doordat hij (…) een essay als roman heeft vermomd. Wij zetten ons schrap tegen zijn werk, omdat hij het niet als een baatlooze schepping, maar als een pleidooi heeft gewild. Voor hem, zooals voor Walschap, is het uur der beslissing aangebroken. Hij moet naar de levensuitbeelding der kunst terug of verder op naar de levensbeleering der propagandisten. Waar hij nu op een tweesprong aarzelt, verspeelt hij zijn schoonste talent."

Vergeten Straat is in 2009 door De Arbeiderspers heruitgegeven in het verzameld werk, en zoals steeds is het uitgebreide nawoord door Kris Humbeeck en de zijnen – 46 pagina’s met analyse, ontstaans- en receptiegeschiedenis – méér dan de moeite waard voor de Boonliefhebber.

Meer recencies op Weighing A Pig Doesn't Fatten It ( )

Bevat eveneens De voorstad groeit en Mijn kleine oorlog