Een beetje een verwarrend verhaal van jongeren die nog een doel in het leven zoeken. Het voelt wat aan als niet meer van onze tijd.

Aanvankelijk leest het stroef door het meermaals gebruik van fonetisch geschreven woorden.

Aan de bomen heb je wel bladeren en geen blaren! ( )

Campert wordt niet snel geassocieerd met het grootste schrijverschap, zijn boeken zijn bekend maar zijn oeuvre valt in het niet vergelijken bij meesters als Mulisch en Hermans. Dat Het Leven Is Vurrukkulluk tot boekenweek geschenk is gemaakt, vind ik daarom een goede zaak, omdat ik anders ook de kans had gemist om met deze schrijver kennis te maken.

Het boek draagt geen brede thema's, het heeft geen diepgewortelde filosofie, het is een 'slice-of-life' waarmee Campert de spot drijft met het alledaagse leven. Zowel met het leven van de alledaagse burger als met de spottende intellectueel. Campert laat in mooie metaforen en vreemde gebeurtenissen zien hoe klein de mens is, zonder ooit te duidelijk zijn eigen mening door te laten schemeren waardoor het fragiele evenwicht van het boek verbroken zou worden.

Het is een boek van puberale verveling in een broeierige zomer, en Campert legt het egoïsme en de beperktheid van zijn karakters op vakkundige wijze bloot.

Al met het al lijkt het misschien alsof ik niet heel enthousiast ben, maar dit is onjuist. Ik heb gelachen om het boek, ik heb genoten van de prachtige metaforen. Het verhaal leidt nergens naar toe, maar blijft toch boeien. De baldadigheid die achter de schrijfstijl verscholen gaat is fascinerend en uiterst humoristisch. Wat mij betreft heeft Campert met die werk zijn plek in de Nederlandse Literatuur toch verdiend. ( )

“Het gewone dagelijkse leven is al fantastisch genoeg”
Dit kleine boekje is in de eerste plaats een unieke taal-ervaring. Campert jongleert op creatieve wijze met woorden, giet ze in een eigen spelling (het titelwoord zegt wat dat betreft genoeg), verbastert betekenissen en bereikt daarmee dikwijls hilarische effecten. Niet toevallig wordt Campert dikwijls gelinkt aan de Franse schrijver Raymond Queneau, de grootmeester in dat soort taalgrappen. Ook inhoudelijk zie ik wel gelijkenissen: in de weergave van absurdistische gesprekken en bedrieglijk luchtige surrealistische situaties, allemaal met een ontluisterend, maatschappijkritisch effect. Maar de setting bij Campert is uiteraard door en door Hollands: een zwoele zomerdag in hartje Amsterdam, midden vorige eeuw, met vooral jonge personages die baldadig hun weg zoeken door het leven. Ik kan me levendig inbeelden dat dit boekje zestig jaar geleden erg tot de verbeelding sprak. Het is nog altijd een bijzondere leeservaring, maar stilaan toch ook een beetje gedateerd, en vooral door het uitwaaierend karakter van het verhaal niet helemaal geslaagd. ( )

Mijn god, dit was slecht. ( )

Nog nooit gelzen en dan nu eindelijk wel in de bibliotheek versie. Hoewel een aantal zaken gedateerd zijn geeft het nog steeds een blijmoedige kijk op de jeugd en het leven. De hoofdpersonen doen alleen maar leuke dingen en hebben eigenlijk altijd geluk. ( )