Pallottino schreef in 1984 deze erg genietbare geschiedenis van de Italiaanse laars voor de Romeinse overheersing ervan. Hij kadert de aanvankelijke geschiedschrijving op dit vlak binnen negentiende eeuwse romantisch-nationalistische ideologieën met hun voorkeur voor etnische eenheden en ontwikkeling en hoe dit leidde tot de vorming van twee historische 'blokken', de Griekse geschiedenis en de Romeinse geschiedenis. "De discussie veranderde ingrijpend toen tussen de ideeën van het Italische pluralisme en de Romeinse eenheid een scherpe scheidslijn werd getrokken, die chronologisch en inhoudelijk het bestaan van twee 'aparte' geschiedenissen veronderstelde." (p. 23) Recente onderzoeken vertonen een tendens om de verspreide feiten en gegevens over Groot-Griekenland, Rome, Etrurië, enz. in samenhang te onderzoeken en zo mogelijk te combineren. Pallottini schreef zijn boek duidelijk vanuit de eis om tot "een nieuwe benadering te komen die zich niet allleen afzet tegen de exclusieve Romeins-gerichte benadering, maar ook tegen de historische zienswijze die laveert tussen de twee polen Italië en Rome waarbij Italië zou zijn voorbestemd om een eenheid te worden onder het gezan van Rome". (p. 28) Pallottini belicht zodoende de wederwaardigheden van verschillende volkeren (Umbriërs, Liguriërs, Sabijnen, Samnieten, Lucaniërs, Latijnen, Etrusken en nog vele andere) en steden (vooral die van Magna Graecia) doorheen de eerste vijf eeuwen voor het begin van onze jaartelling. Het doet dat met veel kennis van zaken, met een objectieve blik en met respect voor alle spelers op de historische kaarten. Zijn boek is nog steeds een welkome aanvulling op alle boeken die je ook tegenwoordig nog in de boekhandel onder de hoofding Oudheid ziet staan. ( )