Geluk is zo overrated en toch blijven we er maar obsessief mee bezig, de ene al meer dan de andere; die drang maakt ons zelfs doodongelukkig, en belet ons vaak het kleine geluk dat ons omringt te zien. Francesco Marone biedt in deze korte roman een variante op dat thema. Zijn verteller en protagonist is de 77-jarige weduwnaar, Cesare Annunziata, een brombeer eerste klasse, een mopperkont met seksistische en macho-trekken, erg egocentrisch en zelfs narcistisch. Allemaal karaktertrekken die hem bijzonder onsympathiek moeten maken. Maar Cesare heeft blijkbaar nog een ander kantje: hij kan ook empathisch zijn, en is zelfs bereid naasten te helpen, zoals om te beginnen de al even oude buurvrouw in de woonkazerne in Napels waarin hij woont. Dat maakt dat er van deze misantroop zelfs een zekere charme uitgaat.
De vertellende Cesare confronteert ons voortdurend met die negatieve en positieve kantjes van zijn karakter, via ontmoetingen, flashbacks, overdenkingen en vooral veel zelfreflectie. De belangrijkste verhaallijn draait om de jonge, aantrekkelijke buurvrouw Emma die net met haar man is ingetrokken in het appartement naast Cesare. Al vlug blijkt Emma mishandeld te worden door haar agressieve man. En blijkbaar zit er in Cesare voldoende ridderlijkheid opdat hij zich haar lot aantrekt. Het zal het dramatisch element worden in het verhaal.
Marone heeft zijn boek ingedeeld in erg korte hoofdstukken waardoor het verteerbaar blijft (ik las het in het Italiaans, dus dat hielp wel). Hoewel je je af en toe kan ergeren aan de onhebbelijkheden van Cesare, bevat het verhaal erg veel komische elementen, en dus ook een tragisch kantje, een echte tragikomedie dus, met soap-allures. Op het einde laat Marone Cesare een lange opsomming geven van alles wat hij aangenaam vindt, de grote en de kleine dingen in het leven. Aardig om te lezen, zeker, op het randje van het melige, maar daarmee heeft de auteur zijn boek een draai gegeven die niet helemaal consistent is met het karakter van Cesare, en die het plots iets te veel tot een ‘feel good’ roman maakt. Toch graag gelezen, en zeker ook de Napolitaanse setting draagt daaraan bij. ( )

È un personaggio unico e speciale il protagonista e voce narrante di questo libro, Cesare Annunziata, un uomo dal carattere particolare apparentemente scorbutico ed egoista ma che alla prova dei fatti si rivela ben diverso da ciò che sembra. Un napoletano verace che a 77 anni vive solo cercando di scansare il più possibile qualsiasi fastidio fino a quando …
Un libro che si legge in un fiato, simpatico, divertente, estremamente piacevole ma con anche una vena malinconica e triste per quello che la vita può riservare.
Uno stile fluido e naturale, di soddisfazione che invita e spinge alla lettura, un libro da non perdere.
( )

Cesare Annunziata (77) is weduwnaar en woont in Napels. Hij is geen gemakkelijk persoon. Met zijn kinderen, Sveva, een druk bezette advocate, en Dante, die in de kunsthandel zit en homo is, heeft hij een moeizame verhouding. Hij is bevriend met Rossana, die eigenlijk een oudere prostituee is, maar tussen haar en Cesare is naast de seks ook vriendschap ontstaan. Onder hem woont de oude Marino, wel een vriend, maar Cesare ziet hem niet voor vol aan. Op de verdieping van zijn flat woont, behalve het ‘kattenvrouwtje’ Eleonora, een mooie jonge vrouw, Emma, die ernstige huwelijksproblemen blijkt te hebben. Met beide vrouwen krijgt hij meer te maken dan hij eigenlijk zou willen. Tegelijk ontdekt hij dat juist zijn betrokkenheid bij zijn omgeving nieuwe ervaringen oplevert en zijn wat stuurloze leven nieuwe betekenis kan geven. Een eenvoudig verhaal, met vaart verteld, een mooie mix van humor, weemoedigheid en positief denken.

a grinding take-up-time first person narrative. Seems like thenarrator was sopmeone who would never stop talking and would drive me crazy ( )

Mi è piaciuto e l'ho fatto leggere a mia madre anziana....ci ha unito sul giudizio positivo ( )