Hrollvekjandi saga af uppvexti ungs tyrknesks stráks. Hann elst upp einn við ofríki föður síns sem smyglar flóttamönnum. Ofbeldi, nauðung og miskunnarleysi er hlutskipti stráksins sem dregur lærdóm af því sem von er og níðist á þeim sem eru minnimáttar. Allt þar til bældar minningar, hugrekki unglingsáranna og uppgjör feðganna knýr hann til að horfast í augu við líf sitt.
Sagan er ekki bara hryllileg uppvaxtarsaga heldur nýtir Günday sér hana til að lýsa misnotkuninni á flóttafólki á leið þeirra ýmist til fyrirheitna landsins eða vitandi að þeir eru að fara að vinna í þrælakistum til að afla smánarlauna handa ættmennum sínum.
Vel þess virði að lesa og margverðlaunuð en hugrenningar sögupersónunnar gátu verið nokkuð langdregnar á köflum. ( )

Gunday pulls no punches in his depiction of the violence and brutishness of those involved in people smuggling. The interesting aspect of this book however is the psychological study of Gaza, a young man who has grown up within the system and has suffered severe trauma as a result. Instructive as it is, I am not convinced that Gunday is all that successful in his portrayal although it remains deeply moving.
I have the feeling that Gunday's writing is somewhat allegorical, but the allegories are constantly moving in and out of focus. At times this is quite exilerating but it eventually becomes disconcerting, never quite sure if I should be on the look out for these references or not. 12 May 2019 ( )

in progress ( )

Gazâ tiene nueve años, vive cerca del mar Egeo y ha empezado a ayudar en el negocio de su padre: el tráfico de clandestinos. Su trabajo consiste en ocultar a los desesperados que intentan llegar a Europa a través de Turquía y Grecia. Pero una noche todo cambia. Gazâ se verá obligado a sobrevivir por su cuenta, a utilizar todo lo que ha aprendido hasta entonces.

¡Daha! es una intensa, brutal, conmovedora epopeya en la que desaparecen las fronteras físicas y morales, donde se mezclan crueldad y esperanza, lucidez y dolor en la poderosa e inolvidable voz de un niño.

Siz bu cümleyi okurken, bir yerlerde insanlar, ülkelerindeki savaş, açlık ve yoksulluktan kaçmak için sonu zifiri bir yolculuğa çıkmaya hazırlanıyor. Ancak bu hikâye o kaçak göçmenlerle değil, onları kaçıranlardan biriyle ilgili. Adı Gazâ. Babası bir insan kaçakçısı, Gazâ da onun çırağı. Henüz 9 yaşında. Yani, hayata ve insana dair, öğrenmemesi gereken ne varsa, hepsini öğrenecek yaşta.

"Doğu ile Batı arasındaki fark, Türkiye'dir. Hangisinden hangisini çıkarınca geriye Türkiye kalır, bilmiyorum ama aralarındaki mesafe Türkiye kadar, ondan eminim. Ve biz orada yaşıyorduk. Her gün politikacıların televizyonlara çıkıp jeopolitik öneminden söz ettiği bir ülkede. Önceleri çözemezdim ne anlama geldiğini. Meğer jeopolitik önem, içi kapkaranlık ve farları fal taşı gibi otobüslerin, sırf yol üstünde diye, gecenin ortasında mola verdiği kırık dökük bir binanın ada ve parsel numaralarıyla yapılan çıkar hesapları demekmiş. 1.565 km uzunluğunda koca bir Boğaz Köprüsü anlamına geliyormuş. Ülkede yaşayanların boğazlarının içinden geçen dev bir köprü. Çıplak ayağı Doğu'da, ayakkabılı olanı Batı'da ve üzerinden yasadışı ne varsa geçip giden, yaşlı bir köprü. Kursağımızdan geçiyordu hepsi. Özellikle de, kaçak denilen insanlar… Elimizden geleni yapıyorduk... Boğazımıza takılmasınlar diye. Yutkunup gönderiyorduk hepsini. Nereye gideceklerse oraya… Sınırdan sınıra ticaret… Duvardan duvara…"