In een reeks magnifieke ‘unheimliche’ scènes en persoonlijke filosofische bespiegelingen houdt Botho Strauss ons een haarscherpe spiegel voor van de leefwereld van veel moderne mensen. Achter het individuele gezicht ontwaart hij de universele menselijke bedoeling, achter het uiterlijk gedrag vermoedt hij de meest intieme innerlijke drijfveer, achter de spraak ziet hij overal de sprakeloosheid opduiken; kortom, hij heeft oog voor alles wat sociaal in de omgang niet gezegd kan worden zonder een taboesfeer aan te raken, maar wat toch steeds onderhuids nazindert in de woordeloze perceptie die mensen hebben van elkaar.
Een kritiek in de Frankfurter Allgemeine Zeitung schenkt hem geheel terecht het epitheton van een hedendaags existentialist, genre Albert Camus, maar dan wel dertig jaar na het hoogtepunt van deze stroming.
Botho Strauss over zijn schrijversschap in "Niemand Anders":
"Als de meeste mensen ben ik niet voor de samenleving geboren. De compromissen waarmee anderen zich aan de samenleving aanpassen - dat wil zeggen de talloze schanddaden die hun verbondenheid garanderen - zijn voor mij, de eenzelvige, daarom bij uitstek pijnlijk voelbaar en onverdraaglijk. Is de éénling daarom alleen maar een privé-persoon, een idioot, een stumper op het vlak van het algemene - of is hij in wezen juist de as van de massa? De bliksemafleider voor bliksemschichten die uit hun duistere wil slaan? Zijn uitbreiding gaat immers alleen in loodrechte richting. Terwijl de verbonden mensen zich met zijn allen uitstrekken naar de horizon. Ja, het hart onder de riem van de éénling, de arme éénling van Kierkegaard. Misschien is het mij alleen daarom te doen. Misschien ben ik alleen tot schrijven gekomen om te voldoen aan de sociale verplichting iets bij te dragen aan de empirie en het vertrouwen van de éénling." ( )