Connie Palmen geeft Ted Hughes een stem: puur literair genot.
De stijl is altijd verzorgd in Palmens proza, maar ditmaal wemelt het van mooie, lyrische zinnen die op een prettige manier gedateerd aandoen. Slechts eenmaal valt ze buiten dat welluidende register, wanneer gemeld wordt dat Hughes en Plath naar klassieke muziek op ‘keihard’ volume luisteren. Juist door dat ene missertje, dat de moeite niet waard is om erover te zeuren, besef je hoe fraai Jij zegt het geschreven is – puur literair genot.
Maar ook is het ‘de dreigende, moordzuchtige stem van een echt zelf dat zich (…) opricht als een slang en sist’ in de poëzie die haar beroemd zou maken. Pure destructiedrift dus, die Palmen ons indringend doet ervaren, als onderdeel van haar rijke palet: dat wat menselijk al te menselijk is.

Connie Palmen heeft een meeslepend boek geschreven over de Engelse dichter Ted Hughes en zijn Amerikaanse vrouw Sylvia Plath. Toch heb ik Jij zegt het met een onvoldaan gevoel uitgelezen.
Palmen koos een vorm die een helder inzicht onmogelijk maakt: een fictieve monoloog door Hughes. Hij mag zich verdedigen en Palmen is zijn advocaat die hem de woorden ingeeft.
Dat doet ze zo knap dat je je als lezer soms moet voorhouden dat hier niet de echte Hughes aan het woord is, maar een door Palmen bedachte.

Waar je na lezing van Jij zegt het, de nieuwe roman van Connie Palmen, zin in krijgt is het (her)lezen van poëzie. En wel de gedichten van Sylvia Plath en Ted Hughes. En in het bijzonder Hughes' Birthday letters.
Palmen zakt per roman steeds dieper weg in het drijfzand tussen fictie en non-fictie.
De grote kracht van Connie Palmen in het goed geschreven Jij zegt het, is dat je eigenlijk meteen wordt ingepalmd door de stem van Ted Hughes. Je vergeet dat het niet zijn stem is, maar die van de schrijfster. Dan heb als romancier je werk gedaan. Klasse.

Palmen heeft zich grondig in het materiaal verdiept en blijft trouw aan de feiten. Ze noemt exacte data, adressen, de juiste namen van buren en vrienden, de stand van de sterren. Maar meer nog dan in de feiten (voor een roman niet van wezenlijk belang) geeft Palmen Hughes weer in stijl, in iconografie. [...] Palmen presenteert zijn universum in gecondenseerde vorm, onbevreesd voor overdaad.
In het begin moet je hard werken om je daar voor open te kunnen stellen (...). Palmen krijgt geen genoeg van die epitheta, onvermoeibaar tot de laatste pagina.
Zo'n stijl is te conceptueel om mooi te zijn, maar alles went, en als je je eenmaal hebt overgegeven aan het stampende bestiarium gebeuren er interessante dingen.
En zo komt Palmen uit bij een van haar vaste thema's: hoe verhalen zich tot de waarheid verhouden en hoe er niet zoiets bestaat als een 'echt zelf' (zoals Hughes wel gelooft), maar dat wie we zijn wordt gevormd door de verhalen van anderen. Een bomvol dwaalboek dat niet je hart, maar wel je hoofd verleidt.