Never never. Door: Colleen Hoover en Tarryn Fisher.

Never never (Echt nooit): al in 2015 geschreven door dé enige echte Colleen Hoover; zij verkocht al meer dan 20 miljoen boeken, samen met Tarryn Fisher (mij tot hiertoe onbekend) en nu ook in het Nederlands verschenen; hoera! Een nieuwe Hoover is altijd een feest, en niet alleen voor mij.

We maken kennis met Charlie en Silas; vrienden van kindsbeen af en ondertussen al jaren een koppel. Ze kennen elkaar door en door tot ze elkaar plots niet meer herkennen. Ze herinneren zich nog hoe ze moeten autorijden, foto’s maken, lezen,… maar ze hebben geen herinneringen meer over zichzelf en hun leven samen.

Dat klinkt eng en dat is het ook. Zelfs voor ons lezers. Doorheen het ganse boek voel je een koortsige onrust, ben je mee op zoek naar een verklaring en erger je je rot aan de oppervlakkigheid van de personages; maar dat hoort er natuurlijk bij! Zo voelen Charlie en Silas zich ook.

Ik kon niet stoppen met denken over wat ik in hun situatie zou doen, heb het ook met vrienden besproken. Wat ik boeiend vind is hoe ‘makkelijk’ ze in hun eigen rol stappen, al herinneren ze zich niets meer. Wij mensen worden geleefd en in een mal gestopt door onze omgeving, dag na dag. En dat merk je pas als je niet meer in de pas loopt, je herinneringen kwijt bent. Je gaat je leven van bovenaf bekijken, krijgt een veel klaardere kijk op de mensen om je heen, omdat je ze (weer) voor het eerst ziet. Heel boeiend om bij stil te staan.

Never never is dus een boek dat je in één ruk wil uitlezen (wat is er gebeurd én hoe en komt het ooit goed én hoe dan,…?) maar dat je ook continue een ongemakkelijk gevoel geeft. Het kruipt echt onder je huid. Oordeel vooral zelf. ( )

I’ve never read a Colleen Hoover or Tarryn Fisher novel before, so this book is an introduction to the both of them for me. Both have books on my want to read list, I’ve just never picked one up to read thus far. After reading Never, Never, I’ll very likely pick up a book by Colleen Hoover and Tarryn Fisher to read again. While it was on the shorter side and had its flaws, like all books do, it was a good read nonetheless.

For me, I didn’t become invested in the characters until the very end of the book. And I mean the very, end. I think it was the last two chapters or so before I became interested overly in them. I enjoyed them up until that point but the last two chapters managed to sink my interest in a little further. Charlie, I can’t get a feel for whether I like her or not. My judgement for her remains reserved until later. Silas, I quite like. He had me smiling through his parts.

The plot and concept were interesting and I’m quite interested to see where things go. I wish it would have been a little bit longer, since it did go by so fast. I was able to finish it in a few hours with no problem. I’ll be picking up the next one to figure out what happens, that’s for certain. ( )

Charlie y Silas fueron mejores amigos desde que aprendieron a caminar hasta los catorce años, cuando se hicieron novios. Por alguna inexplicable razón, una mañana amanecieron sin reconocerse el uno al otro, no recuerdan nada de ellos ni de lo que los une: no hay rastros de su primer beso, del momento en el que se enamoraron, ni siquiera de su última gran pelea; sólo unas cuantas fotos y videos comprueban que no sabían vivir el uno sin el otro.
Ambos saben que sólo juntos podrán descubrir el misterio detrás de lo que les sucedió y la razón por la cual ahora difícilmente se soportan, cuando todos a su alrededor hablan de la gran pareja que solían ser. Pero, mientras más profundizan en las raíces de su relación, más entienden que hay algo invisible e increíblemente fuerte que los mantiene unidos.

GOOD BOOK

BAD ENDING ( )

After months worth of a reading slump, this is the first book that I have read and enjoyed. Until it ended with a freaking cliffhanger. I guess I would not be able to read again after this. Add 12 more days to my hiatus from books. Sigh. ( )