Uiteraard is (bijna) elke dichtbundel het waard om in kleine porties van te proeven, en te herproeven, maar bij deze is dat dubbel en dik het geval. Vooral als je weet dat Nolens hier rechtstreeks put uit persoonlijke, eerder traumatische ervaringen. Na een zwaar gezondheidsprobleem kwam hij in de psychiatrie terecht en deze verzameling illustreert bij uitstek de heel bevreemdende ervaring van het opgenomen worden, het lijdzaam ondergaan, het zogenaamde herstel en de terugkeer naar huis. Het is alsof Nolens als een uit zichzelf getreden schim deze ingrijpende ontwikkelingen beschrijft, bijna klinisch tastbaar en des te meer huiveringwekkend en breekbaar. Opvallend is hoeveel keer de woordjes ‘wij’ en ‘ons’ terugkeren, zeker als je weet dat Nolens de ‘ik’-dichter bij uitstek is. Ik weet niet of dit zijn beste dichtwerk is, maar door zijn autobiografisch karakter greep het me in elk geval wel het meest aan. ( )

Zonder dit te veel te willen 'recenseren' kan ik wel zeggen dat dit een indrukwekkende bundel is die me ook persoonlijk raakte. De eerste reeks gedichten (Kuur I) leest nogal moeizaam door de voortdurend herhaalde tweeregelig versvorm die erg fragmentarisch en verward overkomt -- een stilistische truc allicht om de verwarring en overrompeling (en daarna de monotonie) van een opname weer te geven.

Zelf vind ik Ontslag de sterkste reeks, die bijzonder visueel de dan weer andere verwarring beschrijft van een terugkeer in het reguliere leven, maar deze keer met meer vrijheid en hoop, en een zichtbaar herwonnen controle over de taal en de beeldspraak.

De laatste reeks, Weerzien, is een pak minder opgewekt of positief dan men misschien zou verwachten, met aan het eind enkele verwijzingen naar de dood van de partner en de eigen sterfelijkheid. Allicht is dat eigen aan iemand als Nolens (of iedereen die met een hoge dosis beschouwing en zelfreflectie in het leven staat) die een fase als deze niet zomaar van zich afborstelt en er 'weer de schouders onder zet'. ( )