LA BALSA; Vital Alsar

Toen hun vlot zich langzaam dobberend van de Ecuadoriaanse kust verwijderde, waren ze zich er ten volle van bewust welke gevaren hen bedreigden. Ze zouden op hun reis van 8600 zeemijlen de slechtst denkbare weersomstandigheden moeten verduren en op hun weg lagen verraderlijke riffen die het vlot in minder dan een seconde konden vernietigen. De kans dat ze zouden sterven door gebrek aan voedsel of drinken was niet denkbeeldig, en bovendien stonden ze bloot aan aanvallen van haaien, die hen de gehele weg zouden vergezellen. En konden vier mannen - een Spanjaard, een Fransman, een Canadees en een Chileen - het zes maanden volhouden in een kleine, drijvende "gevangenis" zonder zo door elkaar geïrriteerd te raken dat het tot verbitterde, misschien zelfs wel fatale ruzies kwam? Vital Alsar was ervan overtuigd dat Zuidamerikaanse Indianen in oeroude dagen dergelijke reizen hadden gemaakt, en hij was vastbesloten dit te bewijzen. Zijn relaas van deze epische tocht is gelardeerd met humor. De vrolijke noot vindt voor een groot deel zijn oorsprong bij "het vijfde bemanningslid", een onverschrokken poesje met de naam Minet, maar ook de mannen zelf doen zich kennen als kleurrijke persoonlijkheden, voor wie men, na het lezen van dit verslag, slechts de grootste bewondering kan hebben.

VLUCHT NAAR DE HEUVELS; Catherine Cookson

Toen de epidemische griep, die Engeland in 1832 teisterde, ook de ouders van Cissie Brodie uit het leven wegrukte, kon het vijftienjarige meisje niet bij de pakken neer gaan zitten. Ondanks haar verdriet was ze gedwongen snel en resoluut te handelen. Ten einde zichzelf en haar negen jongere broertjes en zusjes te behoeden voor opname in het armhuis ontvluchtte ze het gehucht en vestigde zich zo goed en zo kwaad als dat ging in een grot in de barre en gevaarlijke heuvels. Dank zij veel moed en vindingrijkheid wist ze de familie in leven en bijeen te houden, doch helaas trok ze door deze kwaliteiten ook de aandacht van de Fischels, machtige groot-grondbezitters die het leven van alle mensen in hun omgeving overheersten. In een roman, zo kleurig als een gobelin, beschrijft Catherine Cookson de strijd van een meisje met een ontembare geest, wier lot verweven raakt met dat van een oude, egocentrische edelman, die nimmer liefde heeft gekend. De confrontatie van die twee voortreffelijk getekende karakters is slechts één der hoogtepunten in dit meeslepende verhaal, dat een indringend beeld geeft van de sfeer zowel als de misstanden in het negentiendeëeuwse Engeland.

CAPTAIN TE KOOP; Hans-Otto Meissner

Toen Jan Sullivan, captain bij de Britse Royal Air Force, opsteeg voor een verkenningsvlucht boven de vlakte van Lombardia, kon hij onmogelijk bevroeden dat hij uit zijn vliegtuig zou moeten springen, en al helemaal niet welke onwaarschijnlijke verwikkelingen daarna rond zijn persoontje zouden ontstaan. Dat maar liefst twee Italiaanse schonen hem in hun netten probeerden te verstrikken vermocht de koele Schot niet al te zeer uit zijn evenwicht te brengen, maar hij had toch nooit kunnen denken dat de bewoners van het plaatsje Saltese hem regelrecht zouden verkopen! En dat niet één, maar welgeteld veertien keer! Jan Sullivan weet van deze absurde situatie echter het beste te maken. Onberoerd door de alarmerende berichten over de ineenstorting van het Duitse en Italiaanse front, onberoerd ook door de strubbelingen tussen de verschillende partijen - de monarchisten, de socialisten en de communisten, de Duitse militairen en de aanhangers van de duce, wie de grond langzamerhand te heet onder de voeten wordt - geniet hij, gastronoom die hij is, van de specialiteiten der Italiaanse keuken, immers, zijn gastheren weten niet wat ze moeten doen om zijn verblijf in hun huis zo aangenaam mogelijk te maken - al gebeurt dat dan ook niet uit naastenliefde en gastvrijheid... Deze afwisselend spannende en geestige geschiedenis is gebaseerd op een ware gebeurtenis. Het is nauwelijks te geloven - zij het uiterst verfrissend - te weten dat zich zelfs in een wereldoorlog zulke burleske dingen kunnen afspelen.

AMMIE KOM NAAR HUIS: Barbara Mitchaels

"Ammie... Ammie, kom naar huis." Het had een buur kunnen zijn die een huisdier of een kind riep, ware het niet dat de woorden klonken in het holst van de nacht. Bovendien waren er in het blok geen huisdieren of kinderen met die naam. En dan was daar nog die koude hoek in de woonkamer. En de "andere" Sara... De aantrekkelijke, bij voorkeur in minirokjes gekleed gaande Sara was een nichtje van Ruth Bennett, die een oud huis in Georgetown bezat; een huis dat, naarmate de ijzingwekkende gebeurtenissen elkaar opvolgden, meer en meer op een gruwel-kamer begon te lijken. Leden ze aan hallucinaties? Of waren de bewoners uit een gewelddadig en triest verleden teruggekeerd om een eeuwenoude strijd te beslechten? Twee mannen stonden, wat die laatste vragen betrof, lijnrecht tegenover elkaar, maar tenslotte sloegen Bruce, Sara's baardige vriendje, en Pat MacDougal, een nogal cynische professor, de handen toch ineen om achter de aard te komen van het Iets, dat de vrouwen waarvan ze hielden bedreigde. En de conclusie waartoe ze kwamen was al even onrustbarend als onverwacht.

Bron: Readers digest 64