NF

A book about time perception, the central thesis kind of investigating why when we go on holiday we feel like we're there forever, doing millions of activities, but afterwards feel like it's flown by. A feeling I know all too well. It was interesting and held my attention when I was reading it on the train. It delves into self-help a little at the end, too, warning people not to try and have too many "new" experiences, which can be exhausting and mess with our perception of time (advice which I wasn't following).

A bit repetitive overall but fine ( )

This is a really interesting topic, but I had to skim sections of it because I was short on time (lol.) I would love to see an updated version w/ info on how smartphone use affects our time perception. I suspect they contribute to the feeling of time flying.

TLDR - If you want time to go slower, disrupt your routine occasionally and do lots of different things. The more memories we make, the longer time seems to last. That was mostly what I was here for, since time is beginning to fly by for me at an alarming rate!

I gave up after 100 pages, as the writing style was so boring and hard to follow. This could have been the German translation. ( )

Dit boek sloot helemaal aan bij wat ik de voorbije maand las van Alan Burdick, Why Time Flies, maar het is veel beter geschreven. En het overlapt gedeeltelijk ook met dat van Philip Zimbardo en John Boyd, The Time Paradox, maar het is veel minder een zelfhulpboek. Net als Burdick gaat Hammond gedetailleerd in op hoe we tijd ervaren, psychologisch dus, en de vele experimenten die zijn gevoerd rond tijdperceptie, maar ze doet dat met veel meer structuur, en vat alles veel aanschouwelijker samen.
Nieuw was voor mij wel het uitgebreide hoofdstuk waarin ze uitlegt dat we, meestal onbewust, aan tijd een ruimtelijke voorstelling geven, en dat die voorstelling zowel ons tijdperspectief (positief of negatief) uitdrukt als bepaalt. Dat suggereert dat we ook het verleden, en meer bepaald ons eigen verleden, onze herinneringen in ons brein opslaan in verbinding met een ruimtelijk aspect (dat ruimtelijk aspect is trouwens ook met taal verbonden: in het westen leggen we het verleden op een tijdslijn klassiek langs de linkerkant, maar dat is omdat we van links naar rechts lezen; bij Arabieren en Chinezen bijvoorbeeld is dat anders). Dat is een inzicht dat perspectieven biedt tot een beter begrip van de (soms gebrekkige) manier van functioneren van ons geheugen.
En nog interessanter was haar bevinding dat de belangrijkste functie van ons geheugen misschien wel het vermogen is om in de toekomst te kijken: want het is juist op basis van herinneringen en ervaringen uit het verleden dat we ons een bepaald beeld van de toekomst kunnen vormen; een kind tot 3 jaar kan dat nog niet, het leeft helemaal in het nu, maar vanaf dat moment ontwikkelt zich in het brein het vermogen om ervaringen uit het verleden op te slaan en actief aan te spreken, en dat vormt de basis om bepaalde verwachtingen te koesteren. Ook deze connectie tussen herinnering en verwachting zal zeker weer boven komen, als ik in mijn lectuurmarathon over tijd nader ga ingaan op historische temporaliteit.
Zoals gezegd sluit Hammond toch ook enigszins aan bij de therapeutische aanpak van Zimbardo om tijdperspectieven te manipuleren, om tot een beter welbevinden te komen. Maar gelukkig is ze veel realistischer en tussen de lijnen lees ik duidelijk kritiek op het reductionistisch en voluntaristisch karakter van Zimbardo’s boek. Enig minpuntje misschien in Hammond’s boek: ik vraag me af in hoeverre ze haar bevindingen en die van andere onderzoekers niet teveel als universalistisch voorstelt, want wellicht gaat wat beschrijft alleen maar op voor de westerse, moderne wereld, en niet of lichtelijk anders voor andere culturen. ( )