Terugblik op ogenschijnlijke idylliese zomerherinneringen. Het domineesgezin waar de schrijver mogelijk zoon van is, verblijft elke zomer in een zomerhuis in een landelijk Zweeds dorpje. Tegenstelling tussen het bucoliese leven dat de kinderen beleven en de spanningen tussen de ouders die ook door hen aangevoeld worden.

Fragment:
Maj loopt mee de heuvel af naar het bos. Pu holt naast haar. Ze heeft een blauwe linnen jurk aan, haar rode haar draagt ze in een vlecht die tot aan haar midden komt. Ze loopt met haar noofd naar voren, haar kleine wipneus wijst recht vooruit, ze fluit. Maj ruikt heerlijk naar zweet en een groene zeep die Palmolive heeft. Wanneer ze bij de brug over de beek komen, blijven ze staan. Het water stroomt stil en snel, bij de stenen langs de oever hebben zich donkere poelen gevoermd waarin het water zich in een langzame werweling beweegt. Boven het gruis op de bodem wuift het wier heen en weer, slingert zich en wiegt heen en weer. 'Zie jij ergens een vis', vraagt Pu. 'Ssstt, ze zijn bang geworden woen wij aankwamen stampen. We moeten even wachten en héél stil zijn.'
Pu ligt op zijn knieën en handpalmen naast Maj die zich op haar kniën heeft laten zakken. Hij drukt voorzichtig tegen haar heup, ze legt haar arm om zijn schouders. Plotseling is het water vol geweeglijke, glinsterende schaduwen. Onder de schaduwen glijdt een zwarte, platte gedaante met een kale kop, een harnasmeerval. Er stijgt een fijne koelte op uit de beek. p 42-43 ( )