De inhoud van deze bundel sprak me niet erg aan, maar de stilistische diversiteit en evolutie is opvallend: korte hekelgedichten duiken op, de toon wordt bezwerend en melodieus. Maar thematisch blijft Nolens hard, voor zichzelf, en vooral voor de wereld. ( )

De gedichten rond het thema waarnaar de titel verwijst, kennen een fraaie opbouw. Doordat de titel tevens een oordeel inhoudt, wordt de lezer wel een zekere spanning ontnomen.
‘…………....wij leerden haar lopen
Om traag en bedachtzaam ons leven te leiden’

Om tenslotte met een laatste gedicht de afrekening definitief te maken:
‘Dus zeg aan de kinderen dat wij niet deugen,
Wij hebben de ernst van het spel omgewisseld
Tegen de knikkers, het spel van de ernst.
Wij casten ons hart in de danspoppenkast
Van bureaus en fabrieken’.

Een bundel fraaie gedichten die naar de lezer toe, zeer uitnodigend is.

Natuurlijk mogen Holland en Vlaanderen niet ontbreken:

‘Wij zijn wat kleiner, wat korter
Van stof en praten stiller
Dan de trotse Batavieren
Boven de grote rivieren.

Bataafse panache is teutoons.
Zijn eeuwig gelijk klinkt schriller
Dan de vage Vlaam
En zijn vals bescheiden manieren’.

Een kennismaking die naar ’meer’ smaakt. ( )