Hoewel de foto op de omslag een meisje toont met haar vader, handelt het vooral over de moeder-dochter relatie. Daarnaast gaat het nogal diep in op de familiegeschiedenis. Daardoor wordt de kar wat overladen. De korte hoofdstukken kondigen vaak nieuwe episoden aan, die moeilijk beklijven en tot versnippering leiden. Karlijn Stoffels grijpt terug naar het verleden door associaties, die soms geconstrueerd aandoen: ‘En zo was het ook gegaan met het allereerste verjaardagscadeau aan hun moeder van de kinderen samen.’ Of: ‘Maarten zocht in zijn oude vest naar een zakdoek en snoot zijn neus. Toen borg hij de doos met foto’s weer weg, ging op het bed liggen en deed zijn ogen dicht.’ Of: ‘Ze had niet voor niets jarenlang twee keer per zondag anderhalf uur in de kerk gezeten.’ Waarna jeugdherinneringen volgen.

Naar het einde toe wordt de toon vlakker, dagboekachtiger en weet Stoffels minder overtuigend de tragiek over te brengen. Dat is jammer want er staan fraaie stukken in over de manier waarop de kinderen de ellende overleven.