Ik heb Naima El Bezaz in 'Pauw & Witteman' gezien. Zij was hier op 18 november 2010 uitgenodigd naar aanleiding van haar zojuist uitgebrachte boek 'Vinexvrouwen'. Zij kwam op tv op mij over als een vrij aparte en uitgesproken vrouw. Ze neemt geen blad voor de mond, doet gewaagde uitspraken en heeft haar eigen, unieke kijk op de Nederlandse samenleving en de Nederlanders. Haar persoonlijkheid sprak mij niet zo zeer aan, maar het maakte me wel nieuwsgierig naar het boek.
Zoals ze praat, zo schrijft ze ook. Het is humoristisch en extreem. Extreem in de zin dat er bizarre voorvallen worden beschreven, waarvan ik me nauwelijks kan voorstellen dat ze daadwerkelijk gebeurd zijn. Voor mij komt het hierdoor vaak ook wat onrealistisch over. Misschien moet je in een vinexwijk wonen om de anekdotes van Naima te herkennen.

In 'Vinexvrouwen' is er geen sprake van een verhaallijn. Elk hoofdstuk bevat in feite een op zichzelf staande anekdote of column. Het boek leest bijzonder gemakkelijk weg. Een paar uur lezen en het boek is uit. Ik vind het op zich een leuk boek om te lezen, maar ik ben er niet zo 'wild' van zoals het door anderen in de media is gepresenteerd. Naima schrijft dat zij niets van Nederland of Nederlanders begrijpt; misschien ben ik wel te 'Nederlands' om haar leefwereld te kunnen begrijpen...!
( )

Ik heb zeker genoten van het boek. Bijna in een ruk uitgelezen had ik door de losse vertellingen minder concentratie voor de laatste hoofdstukken. Het boek leest lekker weg, en is met humor en (zelf)spot geschreven. Toch tegen het einde verlangde ik naar wat meer spanning.
"Vinexvrouwen" houdt de mensen een spiegel voor, confronterend en tegelijk geestig. Tja, de mens... wie lacht niet... ( )

Een vluggerdje. Wel af en toe leuk, maar niet echt hoogstaande literatuur. De schrijfster hoort zich zelf een beetje te graag lullen, en wat stijl betreft verschilt het boek dan ook niet veel van het interview dat ze gaf bij Pauw en Witteman. ( )

‘Een vinexwijk heeft wel wat weg van een gevangenis, waarbij de tuin bedoeld is om ons even te laten luchten.’

Vinexvrouwen is het vijfde boek van de Nederlands-Marokkaanse auteur Naima El Bezaz. In België is deze schrijfster minder bekend, maar in Nederland zorgen haar boeken telkens opnieuw voor de nodige controverse, wegens confronterend en taboedoorbrekend. Zo verkocht de verhalenbundel 'minnares van de duivel' als zoete broodjes, nadat de schrijfster er in een televisieprogramma een erotische passage uit voorlas en zich de woede en verontwaardiging van zowel moslims als gereformeerden op de hals joeg. De expliciete seksscènes in ‘de verstotene’ bevestigden haar reputatie als ‘schandaal’ auteur. Die roman werd zelfs vergeleken met 'Turks Fruit'. Al deze media aandacht zorgde voor een burn out en de schrijfster geraakte in een ernstige depressie. 'Het gelukssyndroom' is een roman met autobiografische elementen waarin zij de gevolgen van haar ziekte en haar gevecht om uit haar depressie te komen verwerkte.

Met vinexvrouwen krijgt Naima El Bezaz opnieuw een hoop heibel over zich heen. Het is geen roman, eerder een bundel van losse stukjes die enkel met elkaar gemeen hebben dat ze zich in een zogenaamde Vinexwijk afspelen. Dat zijn eenvormige nieuwbouwwijken, die bestaan uit allemaal kleine huisjes met tuintjes. Gezinsvriendelijk en betaalbaar, maar tegelijk ook oersaai en omdat de muren wel van karton lijken valt er aan de buren niet te ontkomen! Naima woont zelf al een tiental jaren in een dergelijke wijk en verzamelde ondertussen voldoende munitie waarmee ze de mentaliteit en eigenaardigheden van de inwoners te lijf kan gaan. Vaak hilarisch grappig zet de schrijfster een verzameling Nederlandse Vinexbewoners te kijk. Een zootje ‘white trash’ met vrouwen die elkaar de loef willen afsteken met de nieuwste spuuglelijke meubels, mannen en vrouwen die het allemaal met elkaar doen en aan de drugs zitten, een irritante buurvrouw op leeftijd die haar blote lijf constant etaleert vanuit haar tuin, feestjes met veel bier maar niets te eten, Nederlanders die er systematisch van overtuigd zijn dat ze het beter voor elkaar hebben dan anderen en dat hun levenswijze de norm zou moeten zijn, enz. De schrijfster schreeuwt haar verontwaardiging en ergernissen heel het boekje uit. Van die Nederlanders begrijpt ze echt niets! Als Belg vond ik het vanzelfsprekend heel grappig, veel clichés die bij ons leven over de Nederlanders worden immers alleen maar bevestigd. Daarnaast ontbreekt ook het onderling racisme van de ‘nieuwkomers’ (o.a. Polen, Turken en Surinamers) niet. En Naima fulmineert niet alleen tegen de Nederlanders maar spaart ook zichzelf en haar zwaktes niet. Een constant kritische moeder en het niet ernstig genomen worden als schrijfster zorgen voor de nodige frustraties. Tegen wil en dank toont zij zich trouwens beter ‘geassimileerd’ dan haar lief is. Zo heeft zij haar dochtertje naar een Christelijke school gestuurd. Het kind komt thuis met liedjes over Jezus en de passage waarin de schrijfster zelf een kerkdienst bijwoont (met hoed) is uiterst (tragi)komisch.

Vinexvrouwen heb ik ervaren als een amusant en onderhoudend boekje, geschreven in een luchtige, makkelijk leesbare stijl. Een aanrader om te lezen als tussendoortje! ( )

Heb zojuist het boek uitgelezen, met een big smile.
Deze roman, die je ook kunt bezien als een verzameling columns, leest als een trein. Naima's schrijfstijl is lichtvoetig, hoewel haar onderwerpen: wonen in zo'n supersaaie Vinexwijk, haar moeder die kennelijk niets goeds in haar dochter ziet, enge buren, haar depressie etc, etc bepaald niet zo licht zijn.
Maar de manier waarop ze naar zowel zichzelf, botte autochtonen, allochtone buurtbewoners kijkt en dit beschrijft, maakt dit boek echt een feestje!
Een echte aanrader!! ( )