Kate Zambreno

Drang. Door: Kate Zambreno.

Zambreno schreef het soort boek dat ik heel graag lees als, met de nadruk op als, het goed geschreven is. Indien geschreven door iemand anders is dit boek het lezen niet waard. Maar zij slaagt erin om van haar doodgewone, alledaagse worstelingen en strubbelingen iets te maken dat boeit, beklijft en raakt.

In Drang volgen we een schrijfster die worstelt om haar volgende boek geschreven te krijgen, ze zoekt afleiding in kunst en literatuur en in het dagdagelijkse leven. Dat leven is ook een aaneenschakeling van strubbels en twijfels. Wel of niet verhuizen, hoe dat te betalen, de lawaaierige Italiaanse bovenbuurman, de onophoudelijke hitte, doorlekken, nog maar eens masturberen, mailen met medeschrijvers in de plaats van gewoon verder te doen aan haar eigen boek,…

Grotendeels herkenbare dingen, te klein om een verhaal te vormen, en toch lukt het Zambreno om dat toch te doen. Als ik mijn dagdagelijkse beslommeringen in boekvorm zou uitbrengen dan leest geen kat dat. Drang deed me een beetje aan Chelsea Girls van Eileen Myles denken. Qua openhartigheid, alledaagsheid, eerlijkheid, schaamte, humor, verveling, lichamelijkheid. Myles is ook iemand die het kleine groots kan brengen.

Drang is een soort van memoir, dagboek, essay, blog én ode aan haar hondje Genet in één. Het was mijn eerste Zambreno en het smaakt naar meer!… (altro)

Pushed past the first few pages where the author decries Akron, OH as a wasteland and regales the reader with "strange sights" like a woman eating a hot dog in a Radio Shack (what's wrong with eating a hot dog in a Radio Shack?) only to find the book over-serious and problematic. This is autobiography by example; less than an attempt to redeem her sisters from the shadows as much as it is to share the spotlight, to align herself with the maligned and marginalized women of literary history. But definitely no love here for the woman in the Radio Shack, the hardbodies in her yoga class, her friend who subscribes to Martha Stewart magazine, or the "girl-student with her Marilyn Monroe purse." A big part of my own coming-of-age has been to reconcile the differences between me (hairy, bookish, etc.) and other women (nice shoes, new purse, etc.) and realize it's no big fucking deal and learn to love everybody! There's so little love here, no tenderness even for her "sisters", her "my women writers, my compatriots", that the perfunctory bit at the end about writing without self-censorship seems exactly that, perfunctory, insincere.

"A new ritual I practice, as I get ready to write, I put on my new 4-inch platforms and stand in front of my floorlength mirror, sometimes as I'm eating chocolate almond-milk ice cream, and I intone to the mirror to myself: You're a fucking genius.

Now you try it."

Ok! You're a fucking genius! I feel better already.







… (altro)