Alejandro Zambra

Diario de paternidad, «carta al hijo» y ficción pura conviven en extraordinaria armonía a lo largo de este libro.

Aunque este singular e inclasificable libro de Alejandro Zambra se llama Literatura infantil, conviene advertir que incluye un magnífico cuento que gira en torno al lenguaje grosero y un relato directamente lisérgico en que un hombre intenta, en pleno viaje terapéutico de hongos, volver a aprender el dificilísimo arte de gatear. En caso de que algún niño llegara accidentalmente a estas páginas, debería leerlas en compañía de un adulto, a pesar de que aquí son precisamente los niños quienes, a su manera, protegen a los adultos del desánimo, el egocentrismo y la dictadura del tiempo cronológico.

«Ser padre consiste en dejarse ganar hasta el día en que la derrota sea verdadera», decía Alejandro Zambra en su célebre novela Poeta chileno, una idea que reaparece en este libro cautivador, escrito «en estado de apego» o «bajo la influencia» de la paternidad, cuyo tema estelar es la infancia o cómo el nacimiento y el crecimiento de un hijo no solamente modifican el presente y el futuro, sino también remecen nuestras ideas acerca del pasado.

Accedemos así a un tratado falsamente serio o seriamente falso acerca de la «tristeza futbolística» o a una conmovedora historia de la pasión de un padre por la pesca, el mismo que unos años más tarde le regala a su hijo un pasaje a Nueva York a condición de que se corte el pelo, y que mucho más tarde inicia con el nieto en la distancia una conversación extraordinaria, una intimidad tan natural ahora como antes imposible y largamente anhelada.

Diario de paternidad, «carta al hijo» y ficción pura conviven en extraña armonía a lo largo de este libro, que puede ser leído como un manual heterodoxo para padres debutantes, o simplemente como un nuevo y brillante capítulo que enriquece la obra magnífica de uno de los escritores latinoamericanos más relevantes de las últimas décadas.… (altro)

Ik wist oorspronkelijk niet goed wat ik van deze korte novelle moest denken. Een 30-jarige docent literatuur, Julian, leest 's avonds voor het slapen een boek ('Het verborgen leven van bomen') voor aan zijn stiefdochter, terwijl hij zich in toenemende mate zorgen maakt over zijn partner Veronica (de moeder van het meisje ) die maar wegblijft. Dat wegblijven wordt de mantra van het verhaal, dat tussendoor opgevuld wordt met herinneringen van Julian aan zijn jeugd, aan een eerdere pijnlijke relatie en aan de eerder trieste verwachting dat het kleine meisje zich later niet veel van hem zal herinneren. De novelle laat dan ook een bittere nasmaak achter, samengevat in deze overdenking van Julian: “Het is goed, er waren geen verplichtingen aan verbonden, zoals het zou moeten zijn: we hebben lief om te stoppen met liefhebben, en we stoppen met liefhebben om te beginnen met liefhebben anderen, of om alleen te eindigen, voor een tijdje of voor altijd. Dat is de leer. De enige leer.” Dit is een leuke kleinood, dat ons – net als Julian ten aanzien van zijn stiefdochter – eerst sust, maar ons ontnuchterd achterlaat.… (altro)