Gerard van Wezel (1951–2018)

Een eeuw die ten einde loopt, brengt kunst voort die zich beweegt op de randen van de afgrond. Een decadente kunst, waarin alles mogelijk is. Kunst in het fin de siècle omstreeks 1900 was symbolistisch van karakter, met kunstenaars als Jan Toorop, Antoon van Welie en Antoon Derkinderen. Omstreeks 2000 was er sprake van een vergelijkbare stroming. Erwin Olaf, Danielle Kwaaitaal en Inez van Lamsweerde representeren die parallelle wereld.

Droomkunst toont een niet eerder vertoonde sprookjesachtige wereld. Bijzonder is dat de getoonde kunstwerken afkomstig zijn uit een particuliere verzameling van uitzonderlijk niveau. De collectie van Gerard van Wezel is, schrijft Mariëtte Haverman, een volstrekt eigen schepping over lange jaren tot stand gekomen, vanuit een strikt persoonlijke liefde voor een bepaalde type kunst. Een uitbundige, complexe, soms buitensporige maar bovenal aantrekkelijke en in Nederland zelden getoonde wereld.… (altro)