Sylvia Weve

De gedichtenbundel bestaat uit gedichten die gaan over de dagen van het leven in een verzorgingstehuis en over de jonge jaren van de mensen die leven in het verzorgingstehuis. Elk gedicht over de oude jaren hangt samen met een gedicht over de jonge jaren. In het gedichtenbundel staan abstracte illustraties die de gedichten goed ondersteunen. Kinderen vergeten wel eens dat hun opa en oma ook jong zijn geweest en deze gedichten bundel kan vragen over ouder worden maar ook over vroeger beantwoorden.

Mevrouw De Vries - Een niet te stuiten klauterdrang:

Mevrouw De Vries zit nooit eens even rustig op een stoel.
Ze moet iets doen, want zitten geeft zo'n rusteloos gevoel.
Iets vegen of iets zemen, liefst iets hoogs en iets gevaarlijks.
Ze is al bijna tachtig, maar ze heeft iets onbedaarlijks:
een niet te stuiten klauterdrang. Ze pakt gewoon een trap
en klimt er langs naar boven, heel voorzichtig, stap voor stap.
Ze klimt op iemands schouder om een lijstje te verhangen.
Ze klautert op een ladder om een langpootmug te vangen.
Ze staat te balanceren op een oude keukenkruk,
want ergens hangt een spinnenweb of is een lampje stuk.
Wanneer de zusters haar zo zien, dan roepen ze: “Och heden,
mevrouw De Vries, mevrouw De Vries, niet doen, kom naar beneden!
Straks breekt u iets, straks kneust u iets, straks valt u zich een bult.
Dan moet de dokter komen en dan krijgen wij de schuld.”
Mevrouw De Vries gaat vrolijk door, ze lijkt het niet te horen.
Ze is volstrekt Oost-Indisch doof, en allebei haar oren.
Ze klimt, ze poetst, ze ragebolt, draait nieuwe lampjes in,
ze sopt, ze veegt, ze zeemt, ze vangt de mug, de vangt de spin.
De zusters hollen naar de gang, ze halen een bewaker.
Die tilt haar van de ladder af. Dat doet hij dus wel vaker.
En Iedereen roept: “Hulde!” en: “Applaus!” en: “Bis bis bis!
Dat was weer heerlijk spannend om te zien, mevrouw De Vries!”

Wat leuk is aan dit verhaal is dat ondanks dat mevrouw De Vries tachtig is dat ze nog bijna alles doet. Dit kan voor veel kinderen heel herkenbaar zijn. Opa's of oma's die af en toe vergeten dat ze al oud zijn en nog alles willen doen bijvoorbeeld het dak op klimmen of lampjes vervangen. Ik vind het een grappig gedicht waar je vrolijk van wordt als je het gedicht leest.

Het echtpaar Roest-van Remmerswaal – Heel treurig:
Het echtpaar Roest-van Remmerswaal
Drinkt zelden koffie In de zaal.
Betaalt nooit mee aan een cadeau.
En vindt het eten maar zo zo.
De kamers krap, de douche te klein.
De tuin niet mooi, de lift niet fijn.
Het personeel te bijdehand
En Eser Zeybeck irritant.
Het echtpaar Roest-van Remmerswaal
Vind het heel treurig allemaal.
Het heeft toch zo zijn best gedaan:
Zij huisvrouw, hij een saaie baan.
Maar met een degelijk pensioen.
Straks wordt het beter dacht het toen.
Een mooie flat met een balkon.
En ‘s winters naar de Spaanse zon
Het echtpaar Roest-van Remmerswaal
Heeft last van bijna elke kwaal:
De neus te nat, de keel te droog.
Een lopend oor, een tranend oog.
Een kromgegroeide grote teen.
Een zwakke maag, een zwaaiend been.
Een scheve heup, een zere knie.
En ook nog glutenallergie.
Het echtpaar Roest-van Remmerswaal
Zij grijs gekruld, hij bijna kaal.
Zij is slecht ter been en hij bijziend.
Vind dat het beter had verdiend.
Neem nu hun dochter Isabel.
Ze stuur ik met kerst in kaart, dat wel.
Maar op visite komen? Nee.
Dat vindt ze niet zo'n goed idee.
Het echtpaar Roest-van Remmerswaal
Drinkt zelden koffie In de zaal.
En is met Niemand echt bevriend.
Waar heeft het dat nu aan verdiend?

Dit gedicht laat een beetje de keerzijde zien van het ouder worden. In het gedicht over Mevrouw de Vries ging het vooral over alles nog doen ondanks dat je ouder wordt in dit gedicht over het echtpaar Roest-van Remmerswaal zie je dat dit echtpaar vooral negatief naar de wereld kijkt. Ook dit kan voor kinderen herkenbaar zijn, dat opa's en oma's het vooral heel moeilijk vinden om ouder te worden. Ook kan je aan de hand van dit gedicht een gesprek met de kinderen voeren over negativiteit. Wat gebeurt er nou als je zo de wereld in kijkt als het echtpaar Roest-van Remmerswaal? Hoe zullen mensen op je reageren?… (altro)

Toen ik dit boek open deed snapte ik niet waarom je een bladzijde moest open klappen. Ik zag niet de titels van de gedichten niet duidelijk staan. Nadat ik de achterkant goed had doorgelezen, snapte ik het idee. Aan de ene kant van de pagina lees je over een dagen wonend in een verzorgingstehuis (oude jaren). Als je de pagina open klapt, lees je over de mensen in de tijd dat ze nog jong waren (jonge jaren). Het boek heeft abstracte afbeeldingen die laten zien wat er in het verhaal wordt verteld. Dus de illustraties ondersteunen deze verhalen goed. De verhalen kunnen vragen van kinderen beantwoorden (wat gebeurd er als je ouder wordt? wat veranderd er als je ouder wordt?). Het boek kan herkenbaar zijn voor sommige kinderen. Misschien zit hun opa of oma ook in een verzorgingstehuis en/of doet hij/zij ook soms rare dingen. Ik raad het boek aan voor kinderen vanaf 10-11 jaar oud.

De gedichten:
Mevrouw De Vries - Een niet te stuiten klauterdrang: Ik vond dit verhaal heel leuk. Mevrouw De Vries is een pittige Damen en dat is uit alles te blijken. Ze doet nog van alles op late leeftijd en lijkt dit zonder angst te doen. De verzorgers aan de andere kant vinden dit maar vreselijk. Ik vind dit ook erg herkenbaar. Mijn opa klimt ook zomaar op het dak om iets te maken. Dit vindt mijn moeder niet zo prettig. Dit kan voor andere ook herkenbaar zijn.

Meneer en mevrouw Van der Marel - Maar verder gaat het goed: Als een verhaal over "bloot zijn" gaat, is het eigenlijk meteen goed bij kinderen. Ik zie de kinderen al lachen. Ook vind ik het heel mooi hoe de verpleegster haar probeert te helpen: "Mevrouw, doe die rok en dat vest maar niet uit.
Het is In de eetzaal te koud zonder kleren." Ze had ook iets kunnen zeggen van: "Mevrouw doe niet zo gek!" Leuk gedicht dus!… (altro)