Bert Wagendorp

Masser Brock is de columnist van De Nieuwe Tijd, de beste krant van het land. Zijn pen is gevreesd, zijn mening relevant. Maar gaandeweg gaat bij Brock de twijfel toeslaan. Als jonge idealistische journalist was hij altijd op zoek naar de waarheid. In Urk kwam hij er achter dat de waarheid lastig was. Want zelfs al had je een bron, dan kan het nog gebeuren dat de bron ontkent. Of dat de bron gevaar loopt wanneer je de almachtige waarheid publiceert. Maar wat is die waarheid? Gaandeweg komt hij tot de conclusie dat er een gelaagde waarheid bestaat. Onder elke waarheid een andere waarheid.

Dat maakt het leven als columnist niet eenvoudiger. Zeker als hij door de voormalige hoofdredacteur op een spoort wordt gezet, dat door diens zoon, de huidige hoofdredacteur meteen wordt geblokkeerd. Natuurlijk lekt het later alsnog uit, moet de krant er in meegaan, al kost het ze vele abonnees. Een derde verhaallijn gaat over vier soldaten die een staatsbegrafenis kregen, maar dat achteraf niet verdienden. De overeenkomst tussen alle drie verhalen is dat de waarheid misschien wel niet de waarheid is. Of dat je niets met de waarheid kunt, omdat niemand er belang bij heeft om het naar buiten te brengen.

In een prachtig meeslepend verhaal slaagt Wagendorp er in de hele gedachtegang van Masser Brock te volgen. Van jong en ambitieus naar oud en uitgeblust. Ongetwijfeld zitten er autobiografische elementen in de hoofdfiguur, zijn de vragen die hij zich stelt waarschijnlijk ook de vragen die Wagendorp zich heeft gesteld, na jaren columnist te zijn geweest van de Volkskrant. Maar de overeenkomsten zitten eerder bij de nevenfiguren, zoals de premier die erg veel wegheeft van de huidige minister-president en de cameo van Mart Smeets die aan het begin en aan het eind even langskomt.

Uiteindelijk zijn de gedachten van Brock, her en der in het verhaal, de ruggengraat van het verhaal. Alle gebeurtenissen komen daaruit voort. En die gedachten zijn volgens mij leuke lesstof voor een college op de school voor journalistiek. Zoals op blz. 409: “Nieuws is de nieuwe legitimatie van krankzinnigheid. Mensen blazen zichzelf op omdat ze weten dat ze daarmee het nieuws zullen halen en omdat het nieuws van hen zal overnemen waartoe ze zelf niet meer in staat zijn: angst zaaien, onrust. Ze snijden iemand zijn strot af en filmen het, omdat ze weten dat er genoeg mensen bereid zullen zijn het online te zetten, omdat het clicks oplevert. Nieuws maken is politiek doel geworden, een commercieel doel.”

Wel grappig dat de bescheiden Wagendorp, zoals ik hem heb leren kennen tenminste, in het boek iemand zijn vorige boek laat lezen (een blauw boek met Ventoux op de cover). Out of character en juist daarom wel weer passend bij dit boek.
… (altro)

Abel Sikkink wordt geboren in de Achterhoek maar emigreert met zijn ouders, 2 zusjes en een broertje naar Amerika. Bij de oversteek over het Eriemeer breekt er brand uit op de Phoenix en van het gezin overleeft alleen Abel. Zijn verdere leven zoekt hij naar een verklaring voor de brand en de ondergang van zijn familie en vele anderen en dat schip. Hij wordt liefdevol opgevangen en trekt veel op, de rest van zijn leven met Kalle, met wie hij in Holland al bevriend was.
Hij wordt journalist bij de New York Herald. Zo onderzoekt hij een melkschandaal waar kinderen aan doodgaan door een mengsel van melk en een soort afval. Ook de koeien worden gehouden en gemolken onder erbarmelijke omstandigheden en lat er natuurlijk de Burgeroorlog. Het is vlot en toegankelijk geschreven, berust grotendeels op historische feiten.… (altro)