Carolijn Visser
Autore di Buigend bamboe : reizen in China
Sull'Autore
Fonte dell'immagine: Carolijn Visser in Panama
Opere di Carolijn Visser
Opere correlate
Flirten met het leven : droomreizen van Karen Blixen, Jung Chang, Rosetta Loy, Carolijn Visser en vele anderen (1995) — Collaboratore — 9 copie
Het continent van de eenzaamheid reportages en beschouwingen over Latijns-Amerika (1992) — Collaboratore — 6 copie
Over X-jes, de zandloper en de herenbobbel. Een handleiding tot de kunsten voor Maarten Asscher (1998) — Collaboratore — 1 copia
Vakantieverhalen — Collaboratore — 1 copia
Etichette
Informazioni generali
- Nome canonico
- Visser, Carolijn
- Nome legale
- Visser, Carolijn Christine
- Data di nascita
- 1956-09-05
- Sesso
- female
- Nazionalità
- Nederland
- Nazione (per mappa)
- The Netherlands
- Luogo di nascita
- Leiden, Zuid-Holland, Nederland
- Luogo di residenza
- Leiden, Zuid-Holland, Nederland
Zeeland, Nederland - Istruzione
- Universiteit (Pedagogiek)
- Attività lavorative
- Schrijfster van reisverhalen
- Relazioni
- Wayne McLennan (spouse)
- Breve biografia
- Carolijn Visser werd geboren in 1956 te Leiden en groeide op in Zeeland.
Ze reist al vanaf haar vijftiende jaar. In de schoolvakanties werkte ze in Oost-Europa. Op haar negentiende stuurde ze een verhaal naar de NRC, dat geplaatst werd. Na een tweede verhaal, over haar studie pedagogiek, durfde ze niet meer terug naar de universiteit. Toen zat er niets anders op dan te gaan reizen en daarover te schrijven. Carolijn Visser schrijft vooral over gewone mensen in min of meer gewone omstandigheden.
Over brandhaarden wordt al genoeg geschreven, vindt ze. Nu reist ze al jarenlang over de wereld; haar speciale belangstelling gaat uit naar communistische en postcommunistische samenlevingen als China, Vietnam, Nicaragua en Estland.
Utenti
Recensioni
Ik denk niet dat ik helemaal de doelgroep was. Ik had iets meer daadwerkelijk onderzoek en feiten verwacht, in plaats van dat gejeremieer van bejaarden over hun vroegere leven.
Ik krijg wel eens vaker boeken in mijn handen geduwd die ik nooit zou kopen. Doorgaans omdat die gratis exemplaren mee komen met boeken waar ik wél voor betaald heb of met boeken die ik eveneens gratis gekregen heb, maar waarbij ik dan wel die “extra’s” moét meenemen.
Dat zegt niet noodzakelijk iets over die “extra’s”, hoogstens over het feit dat ik – en da’s dus, net zoals mijn boekbesprekingen, heel subjectief – er niet voor zou betalen. Zulks was ook het geval met het voorliggende De vader van Grace, een geschenk dat ik kreeg in de Hulsterse boekenzaak Remortel https://libris.nl/remortel-hulst/ bij aankoop van een tweetal andere boeken tijdens de Week van het Zeeuwse Boek ergens eind 2020. Bij deze dus een bespreking van dit gekregen paard: ik heb het niet in de bek gekeken, maar toch wel even gelezen.
Schrijfster Carolijn Visser werd geboren in Leiden (in september 1956, wat haar dus 64 en haar foto op de omslag minstens lichtelijk gefotoshopt maakt), maar bracht een groot deel van haar jeugd door in de Zeeuwse hoofdstad Middelburg (de stad waar ik sinds mondmaskers in Vlaanderen verplicht werden mijn strips ging kopen bij Perron 2 https://www.perron2.com/ en waar ik nu dus dankzij onze vrijheidsminnende Europese leiders niet eens meer naartoe mag). Niet verbazingwekkend dus dat de Grace waarvan sprake is in de titel eveneens een groot deel van haar jeugd doorbracht in Middelburg, zij het dat ze in een veel exotischer oord geboren werd dan Visser: in Nederlands-Indië.
Nu ga ik heel eerlijk met u zijn: als dit zo’n – wat dan heet – “anti-racistisch” dingetje was geweest (want een dingetje is het natuurlijk wel, met zijn 95 bladzijdjes, inclusief foto’s en dankwoord), dan had ik het na een paar bladzijden al verticaal geklasseerd: ik geloof in de waardevolheid (of waardeloosheid) van ieder mens op basis van wat ik waarneem met betrekking tot diens woorden en daden, en kleur of geslacht kan me daarbij volstrekt gestolen worden, dus hoef ik ook geen zedenprekerij of racisme genre black lives matter op mijn bord (of op m’n schoot).
Maar De vader van Grace ís geen “anti-racistisch” dingetje. Het is, in tegendeel, redelijk sec en biedt een inkijkje in een stuk geschiedenis dat ons (bels) Vlamingen eigenlijk nauwelijks bekend is. Dit verhaal “over een grote liefde, over een jong gezin dat uiteindelijk Indonesië moet ontvluchten en terechtkomt in een onbewoonbaar verklaarde woning in Middelburg, om daar het leven weer op te bouwen”, gaat over geographically challenged liefde (in tijden dat je nog niet – grenzen open of niet – in een paar uur van de ene kant van de wereld naar de andere reisde), over de moeilijkheid een leven op te bouwen in een ander land (maakt niet uit of dat nu Nederlands-Indië of Nederland is), over – tsja, het wordt niet zo genoemd, maar het was het wel – collaboratie met de bezetter en de gevolgen ervan als die bezetter het moet afbollen. En ja, racisme komt wel even ter sprake – kan ook moeilijk anders -, maar dat stukje begint met waar het in essentie moet om gaan als je niet wil dat anderen je als anders zién: “Ik voelde me helemaal niet anders. Daar was ik totaal niet mee bezig.”
Zoals ik mezelf nooit bezig gehouden heb met hoe mensen die fysiek van elkaar gescheiden waren vroeger trouwden. Nu zouden ze een einde maken aan die fysieke scheiding, maar toen werd het opgelost door: trouwen met de handschoen. “In de jaren na de oorlog”, schrijft Carolijn Visser daarover, “was het gebruikelijk dat vrouwen, voordat ze zich bij een man in het buitenland voegden met ‘de handschoen’ trouwden, die de afwezige bruidegom symboliseerde. De handschoen werd gedragen door een broer of goede vriend, gemachtigd in zijn naam te tekenen. Zo kwam de bruid als echtgenote op haar bestemming en kon er niet geroddeld worden.” Wellicht is dat roddelen nu mínder van belang, maar in Nederland is trouwen met de handschoen bijvoorbeeld nog steeds een mogelijkheid voor wie wil trouwen met een gevangene (in belgië moét er fysieke nabijheid zijn).
Dat weetje is op zich – en veel meer heb ik er ook niet in aangeduid – nu niet meteen een reden om een definitieve plaats in mijn boekenkasten in te ruimen voor dit boekje, maar in tijden waarin er ieder jaar een paar maanden geluld wordt over Zwarte Piet, wou ik toch graag afsluiten met dit andere citaat: “Tot slot verklaarde Soekarno op 5 december 1957 dat alle Nederlanders die zich in Indonesië bevonden als staatsgevaarlijk werden gezien en het land onmiddellijk dienden te verlaten. Zeker vijftigduizend mannen, vrouwen en kinderen moesten zich klaarmaken voor vertrek. Die dramatische vijfde december zou de geschiedenis ingaan als de ‘Zwarte Sinterklaas’” ...… (altro)
Dat zegt niet noodzakelijk iets over die “extra’s”, hoogstens over het feit dat ik – en da’s dus, net zoals mijn boekbesprekingen, heel subjectief – er niet voor zou betalen. Zulks was ook het geval met het voorliggende De vader van Grace, een geschenk dat ik kreeg in de Hulsterse boekenzaak Remortel https://libris.nl/remortel-hulst/ bij aankoop van een tweetal andere boeken tijdens de Week van het Zeeuwse Boek ergens eind 2020. Bij deze dus een bespreking van dit gekregen paard: ik heb het niet in de bek gekeken, maar toch wel even gelezen.
Schrijfster Carolijn Visser werd geboren in Leiden (in september 1956, wat haar dus 64 en haar foto op de omslag minstens lichtelijk gefotoshopt maakt), maar bracht een groot deel van haar jeugd door in de Zeeuwse hoofdstad Middelburg (de stad waar ik sinds mondmaskers in Vlaanderen verplicht werden mijn strips ging kopen bij Perron 2 https://www.perron2.com/ en waar ik nu dus dankzij onze vrijheidsminnende Europese leiders niet eens meer naartoe mag). Niet verbazingwekkend dus dat de Grace waarvan sprake is in de titel eveneens een groot deel van haar jeugd doorbracht in Middelburg, zij het dat ze in een veel exotischer oord geboren werd dan Visser: in Nederlands-Indië.
Nu ga ik heel eerlijk met u zijn: als dit zo’n – wat dan heet – “anti-racistisch” dingetje was geweest (want een dingetje is het natuurlijk wel, met zijn 95 bladzijdjes, inclusief foto’s en dankwoord), dan had ik het na een paar bladzijden al verticaal geklasseerd: ik geloof in de waardevolheid (of waardeloosheid) van ieder mens op basis van wat ik waarneem met betrekking tot diens woorden en daden, en kleur of geslacht kan me daarbij volstrekt gestolen worden, dus hoef ik ook geen zedenprekerij of racisme genre black lives matter op mijn bord (of op m’n schoot).
Maar De vader van Grace ís geen “anti-racistisch” dingetje. Het is, in tegendeel, redelijk sec en biedt een inkijkje in een stuk geschiedenis dat ons (bels) Vlamingen eigenlijk nauwelijks bekend is. Dit verhaal “over een grote liefde, over een jong gezin dat uiteindelijk Indonesië moet ontvluchten en terechtkomt in een onbewoonbaar verklaarde woning in Middelburg, om daar het leven weer op te bouwen”, gaat over geographically challenged liefde (in tijden dat je nog niet – grenzen open of niet – in een paar uur van de ene kant van de wereld naar de andere reisde), over de moeilijkheid een leven op te bouwen in een ander land (maakt niet uit of dat nu Nederlands-Indië of Nederland is), over – tsja, het wordt niet zo genoemd, maar het was het wel – collaboratie met de bezetter en de gevolgen ervan als die bezetter het moet afbollen. En ja, racisme komt wel even ter sprake – kan ook moeilijk anders -, maar dat stukje begint met waar het in essentie moet om gaan als je niet wil dat anderen je als anders zién: “Ik voelde me helemaal niet anders. Daar was ik totaal niet mee bezig.”
Zoals ik mezelf nooit bezig gehouden heb met hoe mensen die fysiek van elkaar gescheiden waren vroeger trouwden. Nu zouden ze een einde maken aan die fysieke scheiding, maar toen werd het opgelost door: trouwen met de handschoen. “In de jaren na de oorlog”, schrijft Carolijn Visser daarover, “was het gebruikelijk dat vrouwen, voordat ze zich bij een man in het buitenland voegden met ‘de handschoen’ trouwden, die de afwezige bruidegom symboliseerde. De handschoen werd gedragen door een broer of goede vriend, gemachtigd in zijn naam te tekenen. Zo kwam de bruid als echtgenote op haar bestemming en kon er niet geroddeld worden.” Wellicht is dat roddelen nu mínder van belang, maar in Nederland is trouwen met de handschoen bijvoorbeeld nog steeds een mogelijkheid voor wie wil trouwen met een gevangene (in belgië moét er fysieke nabijheid zijn).
Dat weetje is op zich – en veel meer heb ik er ook niet in aangeduid – nu niet meteen een reden om een definitieve plaats in mijn boekenkasten in te ruimen voor dit boekje, maar in tijden waarin er ieder jaar een paar maanden geluld wordt over Zwarte Piet, wou ik toch graag afsluiten met dit andere citaat: “Tot slot verklaarde Soekarno op 5 december 1957 dat alle Nederlanders die zich in Indonesië bevonden als staatsgevaarlijk werden gezien en het land onmiddellijk dienden te verlaten. Zeker vijftigduizend mannen, vrouwen en kinderen moesten zich klaarmaken voor vertrek. Die dramatische vijfde december zou de geschiedenis ingaan als de ‘Zwarte Sinterklaas’” ...… (altro)
op 8-2-19 besproken op leesclub. Ieder was erg onder de indruk van deze familiegeschiedenis. Twee zeer begaafde ouders worden door een totalitair systeem gedegradeerd, maar met hen hebben miljoenen andere Chinezen dit niet overleefd. De Nederlandse vader kon een tijd lang veel betekenen, maar op gegeven lukte niets meer. Ook de Nederlandse overheid/ buitenlandse dienst voerde een voor deze mensen nadelig beleid.
Liste
Premi e riconoscimenti
Potrebbero anche piacerti
Autori correlati
Statistiche
- Opere
- 35
- Opere correlate
- 7
- Utenti
- 622
- Popolarità
- #40,476
- Voto
- 3.4
- Recensioni
- 17
- ISBN
- 78
- Lingue
- 2
- Preferito da
- 2
Selma verliest haar Nederlandse staatsburgerschap, heel veel later krijgt ze die wel terug, maar dan is het eigenlijk al te laat.
Chang is een hoge partijfunctionaris, hij is psycholoog, Selma geeft Engelse les op een school.
Hun kinderen Dop en Greta zijn eigenlijk niet helemaal thuis, want half buitenlands.
Uiteindelijk breekt de culturele revolutie uit, Selma en Chang worden uit hun ambt gezet, ze worden beschuldigd van spionage, ze raken hun huis en hun geld kwijt, worden beiden gevangen gezet en overleven het niet.
De kinderen worden beiden naar het platteland gestuurd, zo’n 1000 km uit elkaar.
Na de culturele revolutie worden Selma en Chang weliswaar gerehabiliteerd en de geldelijke tegoeden teruggegeven aan de kinderen, maar.... zelfs excuses worden niet gemaakt. Greta en Dop gaan uiteindelijk bij hun familie in Nederland wonen.
Carolijn Visser kan prachtig beeldend schrijven. Het verhaal van deze familie is authentiek, maar ze heeft de feiten, de echte geschiedenis goed weergegeven. Ik vond een dik boek, populair wetenschappelijk, over China interessant maar toch afstandelijk, dit verhaal kruipt onder je huid.… (altro)