Dolf Verroen

Sin grandes complicaciones literarias, pero de gran profundidad en el análisis y el planteamiento, ‘Qué blanca más bonita soy’, de Dolf Verroen, es un libro con una carga emotiva y moral enorme, que afronta de manera sorprendente la facilidad con la que aceptamos los privilegios que tenemos sin pararnos a pensar que muchas veces son obscenos. El reconocido escritor holandés lleva al lector a los tiempos de la esclavitud en una de las antiguas colonias holandesas en el Pacífico donde una rica niña blanca recibirá como regalo en su duodécimo cumpleaños un niño negro, un esclavo.… (altro)

Herinneringen van de auteur aan de Tweede Wereldoorlog, die hij meemaakte als tienjarige jongen. De tekst is, kenmerkend voor Dolf Verroen, vlot geschreven in korte zinnen en eenvoudige bewoordingen, opgedeeld in beknopte hoofdstukken, nu geheel in de verleden-tijds-vorm gesteld. Het accent ligt op de betekenis van oorlog voor jezelf en de directe omgeving. Tot besluit zijn de twee bekende, aangrijpende foto's opgenomen, nl.: het bange, joodse jongetje, die met z'n handen omhoog moet staan en het meisje dat vanuit een goederenwagen naar buiten kijkt. Verzorgde uitgave, ook typografisch. Het omslag toont een foto uit de Tweede Wereldoorlog van de hoofdpersoon en zijn broer Jaap met op de achtergrond een collage van foto's uit deze periode. Geschikt om zelfstandig te lezen door kinderen vanaf ca. 9 jaar en bruikbaar bij projecten rondom de Tweede Wereldoorlog. Vermeld op de NBD-bestellijst kinderjury 1992.
(Biblion recensie, Astrid Brockhoven.… (altro)

Dit boek is op een bijzondere manier geschreven. Het was voor mij eerlijk gezegd wel wennen om in best wel kinderlijke taal een boek over de Tweede Wereldoorlog te lezen. Hierdoor had ik er soms moeite mee om er echt goed in te komen. Maar aan het eind van het verhaal bleef ik maar nadenken over het boek en over de hoofdpersoon Joop. Het is een jongetje van 11 en je leest dus ook alleen de gedachten van Joop. Ik vond het heel mooi om te lezen hoeveel moeite Joop er mee had om te begrijpen dat niet alle mensen toentertijd onderduikers in huis namen maar dat er ook mensen lid waren van de NSB, waaronder zijn eigen vriend Kees. En wat ook in Oorlogsgeheimen (Jacques Vriens) zo mooi verteld werd, was het moment dat alle NSB'ers door sommige omstanders flink werden vernederd. Het verhaal op zich is verschrikkelijk, maar omdat het door de ogen van een jongetje van 11 verteld wordt ervaar je het anders als lezer.… (altro)

Dit is een boek over een milieuactiviste die besluit om juf te worden. Ouders vinden haar geweldig maar de kinderen denken er anders over. Ze tovert het klaslokaal om naar een vrieskist. Je mag geen trui aan, ramen staan altijd open en als je niet luistert verdwijn je in een van de ijskisten die ze in het lokaal heeft staan.

Ik vond het echt leuk om te lezen doordat je nu zelf ook juf in wording bent. Je wilt niet zo worden.

Dit boek is denk ik niet echt geschikt voor een onderbouw omdat kinderen denk ik bang kunnen worden van het verhaal. Ze kunnen gaan geloven dat alle juffen zo zijn en dat is natuurlijk niet de bedoeling. Voor de bovenbouw (v.a. gr 5) is het denk ik meer geschikt. Het boek is niet al te dik en leest redelijk vlot. Ook denk ik dat groep 5 wel snapt dat dit verzonnen is. Het verhaal verloopt chronologisch, iets wat voor mij lezen altijd wel makkelijk maakt en fijn leest. Het heeft humor en is dus totaal niet saai.
Ondanks dat het boek al 10 jaar oud is blijft het leuk. In tegenstelling tot sommige andere oudere boeken.

Dit is zeker een super leuk boek. Maar om voor te lezen, dat weet ik niet precies. Waarschijnlijk zou ik dan eerder kiezen voor het verhaal van ‘de verschrikkelijke schoolmeester’ dat is een ander boek door dezelfde schrijver alleen dan deelt de meester hele erge straffen uit. Ook dit boek zou ik zeker niet in de onderbouw voorlezen (er worden tongen afgehakt omdat er snoep werd gegeten)
Beide zijn het onrealistische boeken, gelukkig
Ik heb het uitgelezen in de trein
 … (altro)