Anne Vegter

Eén woord: fenomenaal.

Vaak toch de indruk dat de hedendaagse Nederlandse poëzie een stuk verder staat dan de hedendaagse Vlaamse -- een paar uitzonderingen daargelaten.
Wat wel opvalt is dat Vegter in haar vaderlandse gedichten (uiteraard?) braver en traditioneler is, een me soms een beetje te anekdotisch.
Hier echter, straalt ze; poollicht, geladen deeltjes ijzig ruimtestof dat aanvalt.

De illustraties zijn tevens van haar en dat telt ook. Iele kriebeltjes van naakte mannen en vrouwen, zwartwitte geslachtsdelen, die de brutaal erotische ondertoon van de bundel enkel nog ongemakkelijker maken.

Is de erotiek, het haast pornografische soms, nodig slash storend slash whatever? Vaak een vraag. Nee, maar Vegter is loeihard eerlijk en ijskoud opmerkzaam.
Seks en lust zijn de basis, van alles. Punt.
Dit is geen 'warme' bundel; voor wie dat na de titel toch nog zou verwachten.

Ook in de gedichten die niet direct over seksueel-amoureuze relaties gaan geldt dit:

In de winter buiten wonen

We misten je pas toen je vertrek niet langer kon worden uitgesteld.

Later in de dag breaking news dat jij kaarsrecht op de achterbank

en je weigerde elk commentaar. Bestaat daar een woord voor

of zou een auditie je goed doen: er is studioruimte beschikbaar

een piepjonge coach met weetjes. Iedereen is mooi in het licht,

iemand vingert je standpunten en ik kan je bijna aanraken –

vandaag is iedereen trouwens goed in alles beangstigend.

Een paard valt op knieën in de sneeuw, zei je zo vinden ze me.

Zoiets draait, trekt, steekt aan alle kanten, maar niet uit technische tekortkoming of beeldend gebrek.
Het staat simpelweg haaks op wat een mens graag heeft: comfort, begrip, resolutie.
Niets van dat in deze bundel en daarom zindert hij zo lang na.
IJsbrand.… (altro)