Hilde Vandermeeren

Naar mijn mening is dit boek een erg goed boek voor kinderen om te lezen. Het gaat er namelijk over hoe je een probleem oplost als je eerste oplossing in duigen valt. Dit is goed voor kinderen omdat ze hierdoor kunnen leren dat opgeven niet altijd de beste optie is, dat ze eerst proberen een oplossing te zoeken voordat ze opgeven. Het is een leuk kinderboek om te lezen, leuk om voor te lezen maar ook voor kinderen om zelf te lezen als ze iets ouders zijn. Het is niet zo’n standaard boek over voetbal, wat ik erg leuk vind aan dit boek.
Zeker een aanrader!… (altro)

Na positieve recensies gelezen te hebben besloot ik het eens te proberen. De aanzet was goed, maar halverwege het boek heb ik het eigenlijk opgegeven.

Misschien verwacht ik teveel van de term 'literair' die de beschrijving 'literaire thriller' mee draagt, maar literair kan ik het zeker niet noemen en wat het 'thriller' gedeelte betreft was alles zo voorspelbaar als in een alledaagse Amerikaanse TV-reeks.

Ik weet dat het de trend is om zeer direct en zonder franjes te schrijven, maar er moet een balans zijn tussen vlotte schrijfstijl en mooie taal. Daar zit volgens mij de kern van het "literaire", een lezer wil nog genieten van de taal ook. Dit boek leest vlot, zo vlot dat je het wel degelijk een page-turner kan noemen, maar dan omdat het te gemakkelijk leest, niet omdat het spannend is, de mooiheid van 'taal' op zich is er volledig uitgewerkt. Het enige dat telt in dit boek is het verhaal en spanning opwekken.

De pogingen om spanning op te wekken en de wendingen in het verhaal zijn bij mij jammer genoeg niet als 'echt' overgekomen. Voortdurend speelde de gedachte dat deze schrijfster erin wil slagen haar boek te laten verfilmen of om er uiteindelijk een detective reeks van te maken. Dit gevoel werd geleidelijk aan sterker, en werd allesoverheersend wanneer het personage 'Grant' er bij kwam.

Het hoofdpersonage was al zeer plat gebleven tot op het moment waarop Grant erbij kwam. Hij is geen personage, hij kwam voor mij als een karikatuur over. Ik vroeg me meteen af of er nog pagina's genoeg zouden zijn om het hoofdpersonage 'Eve' verder uit te werken. Hoe zou Grant dan nog kunnen groeien tot een volwaardige persoon?
De wisselingen van uitgangspunt, van hoofdpersonage naar de vermeende dader, naar Grant enz. gaven het geheel nog meer een gevoel van 'ik ben hier naar de televisie aan het kijken'.

Wanneer ik een boek lees, wil ik een boek lezen en geen voorafschaduwing van een film die dan nog eens probeert onvoorspelbaar te zijn door ongeloofwaardige wendingen en die niet pakt door platte personages.

Het spijt me, het heeft me niet geraakt.… (altro)