Servais (1)

De wolf zei me… Tweede deel. Door: Servais. Inkleuring: Raives.

Na het eerste deel was ik verliefd en kon ik amper wachten op deel 2, en eindelijk heb ik het kunnen lezen. Wow! Waar het eerste deel prachtig was is dit deel nog indrukwekkender. Het is activistischer, urgenter, en zoals de waarschuwing aan het begin van het boek vermeldt: ‘overeenkomsten met bestaande situaties zijn allerminst toevallig’.

Ikzelf zag tot voor kort geen graten in windmolens, liever dat dan kernenergie die ligt te lekken voor onze kust in zee (leerde ik uit dit boek). Waarom de hele windmolen-handel niet helemaal koosjer is lees je in dit tweede deel. De schellen vielen van mijn ogen om het even plastisch uit te drukken.

Servais speelt het klaar om een probleem dat zijn echte leven beheerst volledig in het verhaal van de wolf en La Loba te integreren. Daarnaast krijgen we nog een aantal antwoorden op vragen die we overhielden aan deel 1, losse eindjes worden aan elkaar geknoopt en de natuur betovert als vanouds. Elli H. Radinger, Greta Thunberg en Anuna De Wever krijgen een cameo maar de echte sterren blijven de wolven en Moeder Natuur.

De wolf zei me is een boek (in 2 delen) dat je hoofd, hart en ziel beroert. Het opent luiken in je hoofd, het ontgrendelt je hart en snijdt door je ziel. Servais heeft een prachtige manier gevonden in woord, beeld en verhaal om ons een schop onder de kont te geven en onze neuzen alvast in de juiste richting te wijzen. Het is bijna te laat, maar nog niet helemaal. De natuur, dat zijn wij allemaal. Lees dit boek en beter je leven. Wat een boek, wat een man!… (altro)

> Après douze ans de prison, Benoit, surnommé Roitelet pour son amour des oiseaux, sort de prison et retourne dans la maison héritée de sa mère dans un village au sud de la Belgique. C’est là qu’il a été arrêté pour assassinat. Autant dire que son retour n’est pas le bienvenu, la situation se crispe et il se réfugie dans la forêt. Au fil de l’histoire, on devine que la vérité est plus complexe. A travers une histoire de moeurs, Jean-Claude Servais nous régale une nouvelle fois avec ses observations de la nature, et ici des oiseaux. MB. --Revue Silence, sept. 2005

> L’ASSASSIN QUI PARLE AUX OISEAUX, de Servais. — Le Belge Jean-Claude Servais aime raconter la vie dans les campagnes, là où la relation de l’homme à la nature est directe et quotidienne. Comme un révélateur de l’âme humaine et des motivations profondes de ses agissements. L’affaire se déroule dans un village du sud de la Belgique, que l’on devine à l’épreuve du temps. Que ce soit en 1980 ou en 2005, l’évolution des paysages – et des comportements – ne semble pas tapageuse. Ici, la campagne est moins pavillonnaire que rurale. Et quand surgit celui qui, il y a douze ans, avait été accusé de l’assassinat d’une jeune femme, au village, on n’en veut pas. Et le bougre, qui a la spécificité de parler aux oiseaux, se voit contraint d’habiter une cabane, en haut d’un arbre, à l’extérieur du village...
Outre ce scénario original, on apprécie la chatoyante mise en couleurs, signée Raives, et le dessin des oiseaux, superbement croqués. Une BD à part. Air Libre/Dupuis (Yves BLANC)
--CLES n° 46… (altro)